از ایرانیان دشت پر کرگس است

گر از کین بترسی ترا این بس است

ترا زین جهان شادمانی بس است

کجا رنج تو بهر دیگر کس است

که با او بگفت آن که جز تو کس است

که اندر جهان کردگار او بس است

چنین داد پاسخ که دانش بس است

ولیکن پراگنده با هر کس است

شگفتی به گیتی ز رستم بس است

کزو داستان بر دل هرکس است

ز گیتی یکی کنج ما را بس است

که تخت مهی را جز از من کس است

مرا جایگاه پرستش بس است

نه فرزند من نزد دیگر کس است

همان چامه و چنگ ما را بس است

نثار زنان بهر دیگر کس است

ز گیتی ستایش به مابر بس است

که گنج درم بهر دیگر کس است

ازان پس بدو گفت یزدان بس است

کجا برتر از دانش هر کس است

به ایران تو را زندگانی بس است

که تاج و نگین بهر دیگر کس است

تو را در بهشت است تخت این بس است

زمین بلا بهر دیگر کس است

همه هست در دین و زینسان بس است

ولیک آگه از کارشان کو کس است

خرمند اگر با غم و بی کس است

خرد غمگسار و کس او بس است

یکی پادشاهی افریقس است

که پند همه خسروان او بس است

سخنها مرا این شگفتی بس است

شناسنده ی مرتبه ی هرکس است

غم خوردن این جهان فانی‌، هوس است

از هستی ما به نیستی‌، یک نفَس است

نیکویی کن اگر ترا دسترس است

کاین عالم‌، یادگار بسیار کس است

کار و بار جهانیان هوس است

وین همه طمطراق یک نفس است

کدخدایی همه غم و هوس است

کد رها کن ترا خدای بس است

کین همه تکیه جایها هوس است

تکیه‌گه رحمت خدای بس است