همی گشت با گُرزهٔ گاوسار

چو سرو بلند از بر کوهسار

بیامد دوان تا بدان چاهسار

که بودش بچاه اندرون غمگسار

که گر رای می داری و می گسار

هَمت می بود ، هم بُت مشک سار

حبش بر یمین بربری بر یسار

به قلب اندرون زنگی دیوسار

گر مرد رهی، روی به فریادرس آر

پشت از سر صدق در هوا و هوس آر

چون نیست به جز یک نفست هر دو جهان

پس هر دوجهان خویش با یک نفس آر

جهانی همچو بز در عین کهسار

فتاده از کمرها سرنگونسار

باز صید آرد به خود از کوهسار

لاجرم شاهش خوراند کبک و سار

عیان از پشت زین آن ماه رخسار

چو ماهی کاو عیان گردد ز کهسار

به کوه آمد نگار لاله رخسار

چو خورشیدی که او تابد به کهسار

حیف باشد چون تو در قید اسار

حیف باشد چون تو گردد خاکسار

کی کبوتر پر زند در کوهسار

منتهای سیر آن تا شاخسار

می جهد بر کوه و برزن بی فسار

جفته می اندازد از یمن و یسار

با هزاران عجز و بیم و انکسار

گفت روح خاکسار شرمسار

بنده ی بیدست و پای شرمسار

عاجزی مضطر و خاری خاکسار

سرافکنده در زیر و آسیمه سار

همانا بد از بانوان شرمسار

کنون مانده تنها و بی غمگسار

گرفتار آن مردم دیو سار