بشهر خراسان تن آسان بزی

که آسانی و مهتری را سزی

بدو گفت قیصر که جاوید زی

که دستور شاهنشهان را سزی

چو من شادمانم تو شادان بزی

که شاهی و گردنکشی را سزی

بدان نامه در بُد که شادان بزی

که با تاج زر خسروی را سزی

بدو گفت موبد که جاوید زی

که خود جاودان زندگی را سزی

که ای شاه پیروز جاوید زی

که خود جاودان زندگی را سزی

ای طمع کرده ز نادانی به عمر هرگزی

با فزونی و کمی مر هرگزی را کی سزی؟

در میان آتشی و اندر میانت آتش است

آب را چندین همی از بیم آتش چون مزی؟

گر همی خواهی که جاویدان بمانی، ای پسر،

[...]

بساز چنگ و بیاور دوبیتی و رجزی

که بانگ چنگ فرو داشت عندلیب رزی

رسید پیشرو کاروان ماه خزان

طناب راحله بربست روزگار خزی

جهان ما چو یکی زودسیر پیشه‌ورست

[...]

سخن را به خواب اندرون دوش گفتم

که گر شدی معزی تو دایم همی زی

فلک سرد بادی برآورد و گفتا

دریغا معزی دریغا معزی

بیش سودای رنگها نپزی

گر کند عیسی تو رنگ‌رزی

ای شاه، در فنون معالی ممیزی

انواع فضل را سبب و اصل و حیزی

هنگام نطق صاحب الفاظ معجبی

هنگام حرب حامل اسباب معجزی

تو آن ممیزی، که به عهد وجود تو

[...]

ای سه گز خاک و پهنی تو گزی

چار خُم در دکان رنگرزی

کجا بستدی فرخ آیین دزی

چه از زورمند‌ی چه از عاجز‌ی

بار دیگر ز که می آموزی

این که دلها بجفا می سوزی؟

می دری پرده و می سوزی دل

بر غمزه زکین اندوزی

طالعی بد بود آن شب که دلم

[...]

من سپاناخ تو با هرچه‌م پزی

یا ترش‌با یا که شیرین می‌سزی

از شکر گر شکل نانی می‌پزی

طعم قند آید نه نان‌، چون می‌مزی

هست شرط دوستی غیرت‌پزی

همچو شرط عطسه گفتن دیر زی

آن ابوجهل از پیمبر معجزی

خواست هم‌چون کینه‌ور ترکی غزی

زاهدی در غزنی از دانش مزی

بد محمد نام و کنیت سررزی

مدتی بگذار این حیلت پزی

چند دم پیش از اجل آزاد زی