چو پیروز گردی ز کس خون مریز

که شد دشمن بدکنش در گریز

تو خون سر بیگناهان مریز

نه اندر بن غار بی‌بن گریز

گرفتن ره دشمن اندر گریز

مفرمای و خون زبونان مریز

نه یارای ماندن نه پای گریز

دو چشمش چو سیل روان اشک ریز

وگرنه که یابد ز قیصر گریز

بیکبارگی خون ادنی بریز

پیاده شود بی گمان ریز ریز

سواران از این سنگ گیرد گریز

ای ماه ز سودای تو در آتش تیز

چون سوخته گشتم آبرویم بمریز

چون چرخ ستیزه‌روی با من مستیز

من در تو گریختم تو از من مگریز

گوهر نیک را ز عِقد مریز

وآنکه بد‌گوهر است ازو بگریز

ستیزنده از تیغ سیماب ریز

چو سیماب کرده گریزا گریز

با کفَش این چشمهٔ سیماب‌ریز

خوانده چو سیماب گریزا گریز

رخنه کن این خانهٔ سیلاب‌ریز

تا بُوَدَت فرصت راهِ گریز

گر روی این ره تو دنیائی بریز

بعد از آن از أهل دنیا کن گریز

گر تو ایمان خواهی از هستی گریز

جام هستی کرده مغرورت بریز

حکمی که ازو چاره نباشد پرهیز

فرموده و امر کرده از وی بگریز

وانگه به میان امر و نهیش عاجز

درمانده جهانیان که کژدار و مریز

در خدای موسی و موسی گریز

آب ایمان را ز فرعونی مریز

هرچه بینی سود خود زان می‌گریز

زهر نوش و آب حیوان را بریز

جوی دیدی کوزه اندر جوی ریز

آب را از جوی کی باشد گریز

که زیان کردم عسس را از گریز

بیست چندان سیم و زر بر وی بریز

خاک لرزید و درآمد در گریز

گشت او لابه‌کنان و اشک‌ریز

خر ز دورش دید و برگشت و گریز

تا به زیر کوه تازان نعل ریز