اگر شمشیر بارد بر سر ما

جزین دینی نباید درخور ما

مزن کردار ما را بر سر ما

مکن پاداش ما را درخور ما

بریده شد ز خار تیر خرما

بهار تازه شد ایمن ز سرما

گهی شمشیر زد بر تنش سرما

گهی آسیب زد بر جانش گرما

نه شاخش خشک گردد گاه گرما

نه برگش زرد گردد گاه سرما

نه برتابد ز گرما رنج گرما

نه برتابد ز سرما رنج سرما

چنان کاندر پس گرماست سرما

دگر ره از پس سرماست گرما

جهان خوش گشت و کم شد برف و سرما

در آمد باز پیش آهنگ گرما

وعد را آتش تیغش ز تن بیرون کند گرما

شنیدی آتشی کورا بود سرمایه از سرما

روز هر روزی، خورشید بیاید بر ما

خویشتن برفکند بر تن ما و سر ما

چون شب آید برود خورشید از محضر ما

ماهتاب آید و درخسبد در بستر ما

تیر بگذشت ناگهان بر ما

منهزم گشت لشکر گرما

گردی نبرد ز بوسه از افسر ما

گر بوسه به نام خود زنی بر سر ما

تا زان خودی مگرد گرد در ما

یا چاکر خویش باش یا چاکر ما

خوی ما او نکو کند در ما

مهربان‌تر ز ماست او بر ما

مهر تو در نیاید از درِ ما

بارگیرِ تو کی شود خر ما

گر نهی دل به ما و دختر ما

هستی از جان عزیزتر بر ما

بگذشت ز فرق دو جهان گوهر ما

وز گوهر ماست این عظمت در سرِ ما

ما اعجمیان بارگاه عشقیم

این سِر تو ندانی بچه آیی بر ما

خونریز بود همیشه در کشور ما

جان عود بود همیشه در مجمر ما

داری سر ما و گرنه دور از بر ما

ما دوست کشیم و تو نداری سر ما

اگر امروز دادی نیم خرما

برستی هم ز دوزخ هم ز گرما

تو گرچه بی‌خبر بودی ز سرما

فرا سرآمد این شب نیز بر ما

اگر نفرستد آن گل را بر ما

دمار از وی برآرد لشگر ما