به پیش پدر شد چو خورشید شرق

به یاقوت و زر اندرون گشته غرق

همی‌تاخت جوشان چو از ابر برق

یکی آسیا بُد بر آن آب زرق

همی گفت چونین و چون تفته برق

همی راند و در خون دل گشته غرق

به کف در یکی تیغ رخشان چو برق

در آهن نهان از قدم تا به فرق

یکی تیغ بران چو سوزنده برق

بگفتا: منم سید غرب و شرق

همی تافت رخشان چو خورشید شرق

ز شادی همی جست هریک چو برق

زمین همرنگ دیبای ستبرق

بنفش و سبز و زرد و سرخ و ازرق

به تندی چو باد و به پویه چو برق

سراپای ایشان به پولاد غرق

که بر ابر تیره درخشنده برق

همی آمدی بر سر و یال و فرق

که فردا چو خورشید از چاه غرق

برآید برآیم زجا همچو برق

چنان اندر آهن بدی مرد غرق

زسرتا به پا و ز پا تا به فرق

چون ابر کف تو بیند ای خسرو شرق

از تو نکند به جود تا دریا فرق

گردد خجل و شود به آب اندر غرق

از رشک بگرید و برو خندد برق

گریهٔ ابر بین وخندهٔ برق

درنگر تا که چیست اینجا فرق

تا برون کرد همچو زرین درق

شاه گردون سر از دریچهٔ شرق

چون شود چشم تو چو ابر ازرق

لب خود او کند به خنده چو برق

گردن گردنان شکسته چو برق

تیرباران‌کنان به غرب و به شرق

جامهٔ ازرق همی پوشی و نزدیک تو نه

از حلال کسب تا نان گدایی هیچ فرق

چون الف کم کردی از ازرق تو یعنی راستی

حاصلی نامد از آن ازرق ترا الا که زرق

بنده که؟ بنده خورشید شرق

آنکه شود در دل او بحر غرق

چون نیابد مهتر از کهتر عطا

پس میان کهتر و مهتر چه فرق

شرط مهتر چیست بر و فضل و بذل

شرط باران چیست ابر و رعد و برق

زهره طبق نثار بر فرق

تا نور تو کی برآید از شرق