بران رنج و سختی بپروردیم

کنون چون برفتی بکه اسپردیم

برنج و بسختی بپروردیم

بگفتار هرگز نیازردیم

خدایا آنچه بر ما بود کردیم

تن و جان را به فرمانت سپردیم

مراد خویش با تو یاد کردیم

برفتیم و به یزدانت سپردیم

به مهر و دوستی پیوند کردیم

وزان پس هردوان سوگند خوردیم

بدی او کرد و ما این بد نکردیم

نگر تا درد و انده چند خوردیم

تو کردی بی وفایی ما نکردیم

تو خوردی زینهار و ما نخوردیم

بجای تو نگویی تا چه کردیم

جز ایدر که دو تا نان تو خوردیم

عزیزا ما گرفتار دو دردیم

یکی عشق و دگر در دهر فردیم

نصیب کس مباد این غم که ما راست

جمالت یک نظر نادیده مردیم

برِ نااهل و سفله کم گردیم

در جبلّت ز خلقها فردیم

چندان غم عشق ماه رویی خوردیم

کو را بمیان اندهش گُم کردیم

اکنون ز وصالش و فراقش فردیم

کو عشق و چه معشوق کرا پروردیم؟

دی یک دو قدح شراب صافی خوردیم

با همنفسی شبی به روز آوردیم

امروز چنان شد که به ناچار دو دست

در گردن درد و رنج و هجران کردیم

چون ز هرگونه خوردها خوردیم

سخن از هر دری فرو کردیم

چون به اندازه ز‌آن خورش خوردیم

به می آهنگِ پرورش کردیم

تا ما ره عشق تو سپردیم

صد بار به زندگی بمردیم

ما را ز دو کون نیم جان بود

در عشق تو هم به تو سپردیم

بس روز که در هوای رویت

[...]

هرگز ره دین براستی نسپردیم

هرگز به مراد دل دمی نشمردیم

دردا که زغفلت شبانروزی خویش

رفتیم وبسی خصم و خصومت بردیم

هم عمر به بوی تو به آخر بردیم

هم لوح دل ازنقش جهان بستردیم

ز امید وصال و بیم هجرت هر روز

صد بار بزیستیم و صد ره مردیم

اگرچه جمله در اندوه و دردیم

یقین دانم که آخر شاد گردیم

سر و جان در فدای یار کردیم

حقیقت جام مالامال خوردیم

تمامت در تو اینجا درج کردیم

درون دل تو ما را عین دردیم