دل شاه کاووس پردرد شد

نهان داشت رنگ رخش زرد شد

پشوتن ز رودابه پردرد شد

ازان شیون او رخش زرد شد

رخ شهریار جهان زرد شد

ز تیمار کبروی پر درد شد

ز فرزند رنگ رخش زرد شد

ز کار زمانه پراز درد شد

چو بشنید شیرین پراز درد شد

بپیچید و رنگ رخش زرد شد

چو روی خور از بیم شب زرد شد

ز گردون سر روز پر گرد شد

زمین سر به سر سوک آن مرد شد

هوا بر جگرها دم سرد شد

روی غرور نفس بناورد ورد شد

خویش از نهیب او چو بیفسرد سرد شد

ز کینه دهانشان پر از گرد شد

ز غصه روانشان پر از درد شد

نبودش توان و رخش زرد شد

ازین غصه جانش پر از درد شد

دل شیده از عاشقی سردشد

از آن تیغ بانو رخش زرد شد

زباد خزانی رخم زرد شد

گل ارغوان رخم گرد شد

همه شهر،پرناله ودرد شد

رخ نیکخواهان زغم،زرد شد

خاری که در وفاش بپرورد ورد شد

روئی که از جفاش بیازرد زرد شد

نامرد چون پرستش درگاه او گزید

زآن خسرو جوان جوانمرد مرد شد

از بس که سود شخص عدو مرکبش به پی

[...]

همه روس را دل پر از درد شد

گل سرخشان خیری زرد شد

هرکه صاحب همت آمد مرد شد

همچو خورشید از بلندی فرد شد

هرکه در راه قناعت مرد شد

ملک عالم بر دل او سرد شد

مرد را آن خطبه بر دل سرد شد

خجلتش آورد و رویش زرد شد

تا نه پنداری که راهی خرد شد

ای بسا کس کاندرین ره مرد شد

اندرین ره هر که آمد مرد شد

سالک ره مرد صاحب درد شد