گرفتم عشق روی تو ز سر باز

همی‌پرسم ز کوی تو خبر باز

چه گر عشق تو دریایی است آتش

فکندم خویشِتن را در خطر باز

دواسبه راه رندان برگرفتم

[...]

شمع آمد و گفت: گر بما زد پر باز

پروانه ز شوق کس نزد دیگر باز

هر لحظه رهی که میروم چون خامم

زان در آتش گرفتهام از سر باز

بر آن زن برم او را، مگر باز

رونده گردد و صاحب بصر باز

اگر خواهی که یابی آن گهر باز

چو پروانه وجود خویش در باز

چو گربه نقد بیند دیگ سرباز

نیابد شرم، سگ به زوبدر باز

چو باز آید رهی گیرم ز سرباز

ز پایش موزه اندازم بدر باز

جگر چون خورد، ره گیرد ز سرباز

بروباهان گذارد آن دگر باز

تو این دم ماندهٔ اندر صور باز

نمانده بر سر این رهگذر باز

نمودی روی با من در صور باز

نخواهد ماند در این رهگذر باز

مگر آنکه ندانی این خبر باز

که هم از ما کنی در ره نظر باز

سخن از عقل میگوئی دگر باز

کجا عقل این تواند گفت سرباز

ترا نقدست آدم کن نظر باز

ترا اینجایگه دادم خبر باز

درت باز است آنکو دید در باز

حقیقت بر در درگشت سرباز

بمن کن هر زمانی تو نظر باز

ز من دریاب اینجاگه خبرباز

ترا این جوهر دل کن نظر باز

که کل در دل ویست و جان خبرباز

اگر امروز یابی آن خبر باز

همه اسرار یابی در نظر باز

گر در ره عشق او نباشی سرباز

زنهار مکن حدیث عشقی سرباز

گر روشنی میطلبی همچون شمع

پروانه صفت تو خویشتن را در باز

نیارد جرم کس را در نظر باز

ببخشد بیشتر را بیشتر باز

نماند باقی او را هم اثر باز

کند عود آنزمان اشیاء دگر باز

کنی چون بر وجود ظل نظر باز

به بینی ز اصلش اوصاف و اثر باز