هرچه واجب شود ز باد افراه

بکنید و جز این ندارم راه

سرایان بود چون بلبل همه راه

به گوناگون سرود و گونه‌گون راه

اگر تو برنخواهی گشت از این راه

ازین پس من نباشم با تو همراه

چو بهری از آن بیشه ببرید راه

پُر اندیشه شد مغزِ سرگشته راه

عمر دین است تا ابد همراه

که اجل سوی او ندارد راه

اگر باشی تو کار افتادهٔ راه

چنین کارت بسی افتد باِکراه

به وقت مرگ جهدی کن به اکراه

که بیماریت نبود با تو همراه

چو نقاش است بینائی درین راه

چونقاش عجب داری تو همراه

بسی با سالکان بودی درین راه

بسی ز ایشان تو بشنودی بسی راه

کم خود گیر و خود کم کن درین راه

که جز خودی نداری هیچ همراه

سوی ملک فنا داری عجب راه

بماندستی چنین مسکین و گمراه

چو نور ذات هستش با تو همراه

تو داد یار دادستی در این راه

نمی‌دانی ترا پیری است همراه

ترا افکنده اینجا گاه در راه

گه یاندازد او ذرّات از راه

گهی گم کرده آرد بر سر راه

حق تعالی گفت ای ملعون راه

از طریق عشق بیرونی ز راه

خود بخود میگفت این راز او براه

میگذشت و مینوشت آنگاه راه

بگذر از خود ای بمانده بر دو راه

پرده را برگیر ای گم کرده راه

اسپ بی راکب چه داند رسم راه

شاه باید تا بداند شاه‌راه

نزد من روشن است خود این راه

گر ترا دیده نیست «لااکراه»

تا ماهی و ماه کرد ازو راه

از دیده سرشک وز جگر آه