تا بگوید که شیث و آدم را

چون بریدم ز جسمشان دم را

دولتت گر نیک ننوازد مرا

روزگار بد بر اندازد مرا

بینوائیها بسوزد جان من

گرنه جودت برگها سازد مرا

پایمال هر خسم دارد سپهر

[...]

گفت هین آبی ده‌ای بخرد مرا

زانکه دل بگرفت از آن خود مرا

نمیخواهم من این هر دو قدم را

قدم میخواهم امادر عدم را

لاحول ولا دور کند آن غم را

گر دیو رسد جان بنی آدم را

آن کز دم لاحول ولا غمگین شد

لا حول ولا فزون کند آن دم را

به یکی وجه مانم آدم را

به همه وجه دارم آن دم را

کرد مسجود جمله آدم را

زانکه در وی نهاد آن دم را

کی فریبد جوال مردم را

طلبند از جوال گندم را

نی که اندر بهشت آدم را

چون خورانیدش از فسون دم را

کرد بیرون زجنت آدم را

چونکه در خورد دادش آن دم را

چون خدا آفرید آدم را

کرد همراه جانش آن دم را

لیک پوشیده نیست مردم را

کانچه خاصیت است گندم را

آدم آن دم که خورد گندم را

تخم می کاشت نسل مردم را

غمگین نی‌ام که خَلق، شُمارند بَد، مَرا

نزدیک می‌کند به خدا، دستِ رَد، مَرا

غمگین نیم که خلق شمارند بد مرا

نزدیک می کند به خدا، دست رد مرا

گو دیگری مکن طلب من، که لطف حق

هر روز پنج بار طلب می کند مرا

کیفیتم چو باده انگور شد زیاد

[...]

به این کوه ار نهد بالا قدم را

نفس در سینه سوزد صبحدم را

از کفت زخمی بتن آید مرا

ساخت زخمت زنده ی سرمد مرا

بسا رهرو که تا آخر قدم را

نیفتد از حرارت نیم دم را

گل شکفت و آن گل رخسار یاد آمد مرا

سرو دیدم آن قد و رفتار، یاد آمد مرا

صبح، دیدم قطرِهٔ شبنم به روی برگ گل

زان لب و دندان گوهر بار، یاد آمد مرا

چون به طرف گلستان آمد سحر باد صبا

[...]

براند ز در،یا پذیرد مرا

بکوبد سرم یا گزیند مرا