چنین گفت کز نزد تور آمدم

بفرمود تا یک زمان دم زدم

کنون من ز ایران بدین آمدم

نبد شاه دستور تا دم زدم

دلم تنگ شد بانگشان بر زدم

تن از دست آهنگران بستدم

به چاره به رویین‌دژ اندر شدم

جهانی بران گونه بر هم زدم

به مردی من آن باره را بستدم

بتان را همه بر زمین بر زدم

سکندر منم وان زمان من بدم

به خوبی بسی داستانها زدم

ز بیگانگان شهرها بستدم

همه دشمنان را به هم برزدم

بدین روزگاران بر او شدم

یکی روز ویک شب بر او بدم

به خرطوم پیلان و شیران به دم

گذرهای جیحون پر از باد و دم

رنجورم و در دل از تو دارم صد غم

بی لعل لبت حریف دردم همه دم

زین عمر ملولم من مسکین غریب

خواهد شود آرامگهم کوی عدم

رهی پیشم آور که در هر قدم

زنم دم به دم در رضای تو دم

بگفتش که من نصر بن احمدم

بحی خزاعه درون بخردم

چه باشد عشق را بدگوی کژدم

هر آنک او نیست عاشق نیست مردم

در آورده به هم کژدم سر و دم

ز سستی همچو سرما خورده مردم

به خنجر کلان کوه را بستدم

سپاهی بر آن گونه بر هم زدم

که پیغام دستان رسد دم بدم

بدین آتش کینه دم برسدم

از روضهٔ حسن تو نگاری رسدم

وز موکب وصل تو غباری رسدم

تا چند کشند و چند افروزندم

من سوخته‌ام چرا همی سوزندم

به نیروی شاه جهان بستدم

همه کاخ و ایوان بهم بر زدم

چو تازانه بر ساق موزه زدم

دل و هوش از آن تازیان بِستَدم

من آن تیغ کینه برو بر زدم

جهانی ز بیداد او بِستَدم