در راه خدا دو کعبه آمد منزل

یک کعبه صورتست و یک کعبه دل

تا بتوانی زیارت دلها کن

بهتر ز هزار کعبه باشد یک دل

اگر نه شاه بودی سخت عادل

به گاه مهر و بخشایش نکو دل

چه نیکو گفت نوشروان عادل

چو پیری زد مرو را تیر بر دل

چه گفت آن خردمند بیدار دل

چو دشمنت گشتست آزرده دل

مپندار کز مهر آن شیردل

مرا نیز هرگز شود جان و دل

سپهبد شد از بارگی تنگدل

چو او سوی اژدر نیاورد دل

بدو گفت، شاها، تو خوش دار دل

مکن ایچ ازاین کار غمناک دل

مغز را صدق داده دل را عدل

دیده را شرم داده جان را بذل

گرچه در پادشاه باشد عدل

نان بی‌نان خورش بود بی‌بذل

عدل کن زانکه در ولایت دل

دَرِ پیغمبری زند عادل

مرگ را هیچ ناید از عادل

زانکه دارد ز عدل عادل دل

بر میانه بود شه عادل

نبود شیرخو نه اشتر دل

ملک را شاه ظالم پُر دل

به ز سلطان عاجز عادل

ای شهنشاه عالم عادل

جان دشمن بکش ز اکحل دل

سحرگاهی مگر محمود عادل

ایاز خاص را گفت ای نکو دل

اگر غافل بمانی وای بردل

بسی گرید ز سر تا پای این دل

کمر بستم که جانی در تن و دل

کنی اسرار اینجا روشن دل

تو از خود در تعجّب ماندهٔ دل

اگرچه جان و دل را خواندهای دل

پس طلب کرد این چنین شیخی بدل

باشد آنکس در معانی جان ودل

عاقبت از صحبت اهل جدل

می‌شود نور تو با ظلمت بدل