ای کرده فلک به خون من نامزدت

دیدار نکو داده و برده خردت

ز اقبال قبول تو و ز ادبار ردت

من خود رستم وای تو و خوی بدت

گر تو نیکی‌، بدان کنند بدت

کم کند صحبت بدان خردت

عقل کل را فکنده در شدّت

نفس کل را نشانده در عدّت

سوخت شاخ اعادت عادت

کند بیخ ارادت ردّت

هست بر لوح مادت و مدّت

باو تا عقل و جان، الف وحدت

بس جلیست کتاب با خردت

تا نگوید به خلق نیک و بدت

گفت‌: «‌می‌ترسم از دعای بدت

مرگ می‌خواهم از خدای خودت

عیان عشق دیدم از نمودت

یقین من خویش دیدم دید دیدت

بدو ابلیس گفت آخر چه بودت

ز بهر چیست این گفت و شنیدت

جمله چون از اصل یکی باشدت

لیک هر نوعی همان بنمایدت

پس جهان جاودان بنمایدت

آنگهی در هیچ جا نگذاردت

حق سلامت می‌کند، می‌پرسدت

چونی از رنج و غمان بی‌حَدَت؟

گر زنی بر نازنین‌تر از خودت

در تگ هفتم زمین زیر آردت

خاربن دان هر یکی خوی بدت

بارها در پای خار آخر زدت

تا سه شب خامش کن از نیک و بدت

این نشان باشد که یحیی آیدت

هر زمان که قصد خواندن باشدت

یا ز مصحفها قرائت بایدت

وسوسهٔ این امتحان چون آمدت

بخت بد دان کآمد و گردن زدت

خیر کن با خلق بهر ایزدت

یا برای راحت جان خودت

گفت نتوانی و طاقت نبوَدت

حس ضعیفست و تنک سخت آیدت

جهد کن تا جان مخلد گرددت

تا به روز مرگ برگی باشدت