روی برتافته ز حضرت حق

من نگویم که مردمست الحق

چون تو بر باطلی و من بر حق

از تو جویم نصیب خویش الحق

شوی اندر حقیقت واقف حق

چو منصور اندر آئی در اناالحق

به کلی گشت فانی در ره حق

زبانش گشت گویا در اناالحق

بدرویشان بباید بود ملحق

سخن پیوسته باید گفت از حق

سعادت مرورا بخشیده بد حق

در اینجا او بگفتهٔ بد اناالحق

حقیقت جسم منصور است و جان حق

از آن جانان بهرجا زد اناالحق

از ایشان هر دو بس باشد مرا حق

که ایشانند دید دوست الحق

اناالحق گوی تو اینجا اناالحق

که نه بر باطلی الاّ که بر حق

اگر سر میبری باشی تو بر حق

بزن مانند او اینجا اناالحق

حسد دور افکند مرد از ره حق

کجا باشد دل او آگه از حق

سرانجامت چنین افتاد از حق

که بیخود میزنی اینجا اناالحق

که خود بینی و دور افتادی از حق

تو ناحق را مدان اینجایگه حق

کسی باید که همچون او شود حق

زند آنگاه در پاکی اناالحق

جز این معنی که من گویم مگو حق

چو منصور اندر اینجا زن اناالحق

یقین در کافری برگو اناالحق

نه باطل باش الّا جملگی حق

دل و جانش چو دید اینجا یقین حق

زد از دیدار جانان او اناالحق

از آن دم یافتی سرّ اناالحق

نه باطل میزنی این دم ابر حق

سر بی تن کجا یابد اناالحق

زد الّا هم اناالحق زد یقین حق

در آن دم چونکه حق دید او و خود حق

از این معنی، دمی زد از اناالحق