افلاک زیر همتت مریخ دور از صولتت

برجیس بندهٔ طلعتت ناصر نگفتی مدحتت

ثناخوان شده دایم از قدرتت

همه چشم دارند از رحمتت

هشت جنت سوخته از هیبتت

هفت دوزخ یخ شده از حیرتت

هر وفا را کی پسندد همتت

هر صفا را کی گزیند صفوتت

جای دیگر سود دارد عادتت

ناگهان روزی بر آید حاجتت

همتی می‌دار در پر حسرتت

ای همایون روی و دست و همتت

ای خداوندی که پر شد گنبد فیروزه رنگ

گوش تا گوش از صدای کوس فتح و نصرتت

چون خروش نوبتت بشنید گردون گفت من

پیر گشتم نوبت من رفت و آمد نوبتت

دامن آخر زمتان پر شد ز فیض بخششت

[...]

رو به طاعت آورم در صحبتت

چون کنیزان باشم اندر خدمتت

الهی به یکتایی وحدتت

بزخاری قلزم رحمتت

بارگاه لی مع الله خلوتت

پیشگاه ادن منی رتبتت

بیش‌ ازین‌ هم‌ بهر پاس حرمتت

‌ نیست‌ حرفم‌ تا بماند صحبتت

مختلف‌ گشتند زآن در صورتت‌

بی‌خبر از معنی‌ و کیفیتت‌

هان بیا زعفر چه‌ باشد حاجتت‌

مشرفم‌ من‌ بر ضمیر و نیّتت‌

هم کند توحید فطری دعوتت

بر رسول و بر مقام وحدتت

در سماء روح و جمع وحدتت

بود استغراق محض از رتبتت

هست بر وفق اراده و مشیّتت

عزّت و ذلت به دست قدرتت