هم‌اندر زمان پای کردش به بند

ز دستور و گنجور نشنید پند

بفرمود تا پای دستان ز بند

گشادند و دادند بسیار پند

هم اندر زمان پای کردش ببند

که از بند گیرد بداندیش پند

بزد دست و بگسست زنجیر و بند

رها کرد ازو حلقهٔ پای بند

بگفتا: کسی کو سزاوار بند

بود، نشنود از خردمند پند

در داد بر دادخواهان مبند

زسوگند مگذر نگه دار پند

بیفتاده‌ست از دو زلف دلبند

مرا بر دل هزاران گونه‌گون بند

در داد بر دادخواهان مبند

ز سوگند مگذر نگه دار پند

برفت و برون آوریدش ز بند

چو شیر افکن آن دید برساخت بند

همی خواست تا هر دوان را به بند

در آرد به افسون و نیرنگ و بند

فرو هشت شهر از در شهر بند

برون تاخت چون شیر جسته ز بند

ز جنگش برِ شاه بردم به بند

چنان بر هیون بسته چون گوسپند

دلی کو به مهر اندر آید به بند

چنان دان که او نشنود هیچ پند

نبُد خوردنی ناچریده لبند

نهان زیر هیزم به روز و شبند

خویشتن ناشناس و بی‌ادبند

همه آزار خلق را سببند

دل به فعل و فضول خلق مبند

دل در او بند رستی از غم و بند

گفت هرچند پایم ای دلبند

هست بر گردن ضعیف به بند

دست بردی نیافت از پی بند

پای حرص تو از قناعت بند

این گروه ار چه آدمی نسبند

همه دیوان آدمی لقبند

سئوال و خواستن رادر فرو بند

که بگشاید از این معنی دو صد بند