سیه زلفین بت یاقوت لب را

بهار خرمی باغ طرب را

ز بس کآورد یاد آن نوش‌لب را

دهان پُر آبِ شکر شد رطب را

زبان تر کن‌، بخوان این خشک‌لب را

به روز روشن آر این تیره‌شب را

چو لشگر بر رحیل افتاد شب را

ملک پرسید باز آن نوش‌لب را

اجازت داد شیرین باز لب را

که در گفت آوَرَد شیرین رطب را

به‌روز آرد خدای این تیره شب را

بگیری در کنار آن نوش لب را

چندان که به ناله میگشایم لب را

وز بیخوابی میشمرم کوکب را

خود روز پدید نیست یا رب چه شب است

کامشب گویی روز فروشد شب را

سبب او بود شادی و طرب را

چرا پس برگرفتند آن سبب را

گر بگشایم ز غصّه امشب لب را

بر چرخ بسوزم از نفس کوکب را

ای صبح بیا تو نیز جانی می کن

باشد که بهم روز کنیم این شب را

روز آمد و بردوختم از دم لب را

پرداخته کردم از روان قالب را

اکنون که مرا زنده همی دارد شب

شاید که چو شمع زنده دارم شب را

چو زینسان زیوری بستند شب را

به احمد جبرئیل آمد طلب را

پس آنگه در غرض بگشاد لب را

که خسف ماه روشن کن ذنب را

چه شد یارب پگه خیزان شب را

که در تسبیح نگشایند لب را

در چرخ کن چو عیسی زین جا رخ طلب را

و آنجا درست گردان پیوند ابن و اب را

گویا شود پیاپی با دل مسیح جانت

چون مریم ار ببندی روزی دو کام و لب را

با چشم تو چو گردی رطل‌اللسان به یادش

[...]

سحر کردی بدین گفتار شب را

نبستی زین سخن تا روز لب را

کان عاشق عامری نسب را

مجنون لقب لبیب ادب را

بوسه زد دست و پای اشهب را

ساخت مهراب نعل مرکب را

بعشرت بگذرانیدند شب را

چرا شب گفتم آن روز طرب را؟

پس از آراستن بزم طرب را

به ما تا روز بگذارید شب را

چه شد، یارب، به گه خیزان شب را

که در تسبیح نگشادند لب را