گهی گویند او خود کیست باری

که ما را زو بباید بردباری

خدایا تو حکیم و بردباری

که بر موبد همی آتش نباری

دل تو پیشه کرده بردباری

کف تو پیشه کرده دُر باری

پیری دیدم به خانهٔ خماری

گفتم نکنی ز رفتگان اخباری

گفتا می خور که همچو ما بسیاری

رفتند و خبر باز نیامد باری

* پیری دیدم به خانهٔ خَمّاری،

گفتم: نکنی ز رفتگان اِخباری؟

گفتا، می خور که همچو ما بسیاری،

رفتند و کسی بازنیامد باری!

با یارم اگر نیست ره دیداری

آرید ببالین منش یک باری

تا گر من خسته دل نبینم رویش

او خسته خویش را ببیند باری

بگذر از جان و عقل یکباری

تا به فرمان حق رسی باری

تا کی بینم به هر دمی تیماری

تا چند کشم به هر زمانی باری

چون عمر شد و ز من نیامد کاری

آخر در گیرد این نفس یکباری

هر چند نیم در ره او بر کاری

نومید نیم به هیچ وجهی باری

در پرده چو زیر چنگ مینالم زار

کاری بکند زاری من یک باری

بکش مانند مردانش تو باری

که برخیزد ز ره باری غباری

برگ و شاخ و ثمار سرباری

داد از لطف خود مرا باری

سخن چون زان دو لب گویی، چه گوید انگبین باری؟

به جایی کان دو رخ باشد، چه باشد یاسمین باری؟

چو غم را چاشنی تلخ است، بتوان از هوس خوردن

وگر خوردن هوس باشد، غم آن نازنین باری

هنوز آن زلف چون زنار تا کی در دلم گردد

[...]

بیا از کار من گیر اعتباری

که آزادم ز هر کاری و باری

نه زیشان بر دل مردم غباری

نه از مردم بر ایشان هیچ باری

خوش آن دانا به هر کاری و باری

که از کارش نگیرد اعتباری

پشتش نکشیده هیچ باری

بر وی ننشسته جز غباری

ازین بی لنگری بی اعتباری

کزو بودی بهر خاطر غباری

چه شد گر بر من افشانی غباری؟

که یابم در دو عالم اعتباری

ز بس مرغ نگاهم چیده گل از باغ رخسارش

چو طاووس از گرانباری، به یک پرواز می افتد

در این صحرا ندارم برگ و باری

نباشد سایه ام را اعتباری