بروز رامش نازد بروی تو دل و جان

بگاه کین تو یازد بترک تازی تاز؟ کذا

انگور هفته ای بود ایخواجه زینهار

من بنده را ز راه کمین و درین سپس کذا

دل از گفتار تو غمگین تن از رفتار تو بیجان

خیال روی و مویت را شمن گردد بت کاشان کذا

بگل گویند نتوان کرد پنهان ماه تابان را

تو اندر غالیه خورشید تابان را نهان کردی

چرا توریة خوان کردی میان باغ بلبل را

که چون موسی درختان را بباغ اندر نوان کردی

سبب دست تو می دانم روزیهای مردم را

همانا دست را ز ایزد بروزیها ضمان کردی

ز مردی اصل ببریدی بمیدان گرگ مردم را

بدین و داد گرگان را امینان شبان کردی

اگر من کهترم ز ایشان چو ایشان کردیم زیرا

کجا با من همان کردی که با ایشان همان کردی

تو هستی سایه یزدان نشاید گفت یزدان را

چرا این را سبک کردی چرا آن را گران کردی

گرد گرداب مگرد ای که ندانی تو شنا

که شوی غرقه چو ناگاهی ناغوش خوری

عاقبت کار نیک باید فردا

عاقبت کار، نیک باشد حقا

روی نهاده‌ست کار شاه به بالا

دیدهٔ ما روشنست و کار هویدا

نار مانند یکی سفر گک دیبا

آستر دیبه زرد، ابرهٔ آن حمرا

سفره پر مرجان، تو بر تو و تا بر تا

دل هر مرجان چو لؤلؤکی لالا

وین دو تن دور نگردند ز بام و در ما

نکند هیچ کس این بی‌ادبان را ادبی

ترا توفیق خواهم در دعا تا

دهی هر کاردان را کاردانی

چو خواهی که یابی ز هر بد رها

سر اندر نیاری به دام بلا

ز زنجیر و قلابه سنگ ها

همه در میانش بشد طوطیا

چنین داد پاسخ که توران سپاه

گزینند هم اندرین شاه را

یک امروز و فردا هم اینجا بیا

تو مهمان مایی و ما کدخدا

بگویید کین پهلوان شما

یکی بود من کردم آن را دوتا

گروهی پذیره فرستاد شاه

فرستاده چون شد هم از گرد را