یکی استور مردم را خمانا

شکفته بر تنش گلهای زیبا

چنین بود آن نگار سرو بالا

چنین بود آن بت خورشید سیما

بر آمد نیلگون ابری ز دریا

به آب سیل دریا کرد صحرا

به شب در بستر و بالین دیبا

تو گویی غرقه‌ام در ژرف دریا

درین گیهان توی بوده همانا

در انده ناتوان و ناشکیبا

فرو افتم ز کوه تند بالا

جهم در موج آب ژرف دریا

چو خواهد بد درختی راست بالا

چو بر روید بود ز آغاز پیدا

چنین بادا کبود و کوژ بالا

هر آن کاو بشکند پیمانش از ما

به کوه و بیشه و هامون و دریا

همی شد پنج مه چون مرد شیدا

نباشد با دو چشمم ابر همتا

که آن قطره ست و این آشفته دریا

نگارا در جهان بودی تو تنها

ندیدی هیچ کس را با تو همتا

نکرده با من بیدل مواسا

نجسته با من مسکین مدارا

چو سیمین زورقی در ژرف دریا

چو دست ابرنجنی در دست حورا

گهی با آهوان بودی به صحرا

گهی با ماهیان بودی به دریا

همه صحرا ز لاله روی حورا

همه مرز از بنفشه جعد زیبا

اگر مهر نُوت گشته‌ست پیدا

کهن مهر مرا مفگن به دریا

پلنگ من شده‌ست آهو به صحرا

نهنگ من شده‌ست ماهی به دریا

چو زو نشکیبی او را باش تنها

تو زو رسوا و او نیز از تو رسوا

بدو گفت ای نگار سرو بالا

بت خورشید چهر ماه سیما

که تا باشد به گیتی کوه و صحرا

رود جیحون و دجله سوی دریا