بدین ملک دَه‌روزه رایی نداشت

که چندان نو‌آیین نوایی نداشت

رفت، ولی زحمت پایی نداشت

جَست‌، ولی رخصت جایی نداشت

طاقت آن کار‌کیایی نداشت

کز غم کار تو رهایی نداشت

او که چو گندم سر و پایی نداشت

بی زمی و سنگ نوایی نداشت

سایهٔ کس فَرِّ همایی نداشت

صحبت کس بوی وفایی نداشت

دلم برد و بوی وفایی نداشت

دلش راز غم آشنایی نداشت

تحمل بسی کرد گل در بهار

ولی پیش رویش بقایی نداشت

زهی جان به جانان سپرده، دریغ

[...]

فقیری در این عرصه جایی نداشت

سزای نشستن سرایی نداشت

باغ جهان بوی وفائی نداشت

سبزه ی او مهر گیائی نداشت

سایه ی کس فر همائی نداشت

صحبت کس بوی وفائی نداشت

جز وصال او دلم هرگز تمنایی نداشت

غیر سودایش دل شوریده سودایی نداشت

عمرها شد ساغر نرگس چو جام ما تهی‌ست

مجلس‌آرای چمن هم دُرد مینایی نداشت

عاقبت یوسف متاع حسن، سوی مصر برد

[...]

شهرت مجنون بهاری غیر رسوایی نداشت

راز عاشق خاطر افسانه پیرایی نداشت

برق رسوایی کجا و خرمن طاقت کجا

هر که آهی داشت سامان شکیبایی نداشت

سایه کس، فر «همائی» نداشت

صحبت کس، بوی وفائی نداشت

دلنشین خویش مأوایی نداشت

تا درو منزل کند جایی نداشت

لاله این گلستان داغ تمنائی نداشت

نرگس طناز او چشم تماشائی نداشت

خاک را موج نفس بود و دلی پیدا نبود

زندگانی کاروانی بود و کالائی نداشت

روزگار از های و هوی میکشان بیگانه ئی

[...]

بی تو جهان هیچ صفایی نداشت

باغی اُمید آب و هوایی نداشت

طرح چمن طیب و صفائی نداشت

گلبن پژمرده بهائی نداشت

بود روز کار و یارائی نداشت

بود وقت رفتن و پائی نداشت

گوئی آن صاحبنظر، رائی نداشت

فکرت و شوق تماشائی نداشت