کسی کاو به رامش سزای منست

به دانش همان دلزدای منست

که داند که ایرج نیای منست

فریدون فرخ گوای منست

صداندرصد از دشت جای منست

بلند آسمانش هوای منست

که پور فریدون نیای من‌ست

همه شهر ایران سرای من‌ست

چه کردم ستاره گوای منست

به مردی جهان زیر پای منست

دو بهر از جهان زیر پای منست

به ایران و توران سرای منست

جهاندار یزدان گوای منست

که دیدار تو رهنمای منست

بدین گفته یزدان گوای منست

چو جاماسپ کو رهنمای منست

پشوتن برین بر گوای منست

روان و خرد رهنمای منست

چنان دان که یزدان گوای منست

خرد زین سخن رهنمای منست

جهاندیده گفت این نه جای منست

بجایی نشینم که رای منست

چنان دان که یزدان گوای منست

برین دین به رهنمای منست

دگر گفت یزدان گوای منست

پشوتن بدین رهنمای منست

برین پاک یزدان گوای منست

خرد بر زبان رهنمای منست

خداوند گفت این سرای منست

همین بخت بد رهنمای منست

بدان کاو دل و جان و رای منست

بدو هرچه کردی به جای منست

بدین قلعه مأوای جای منست

چنین رسم و آئین و رای منست

به دل گفت این کای سزای منست

که این کپسوان در سرای منست

در جهانی که بخت جای منست

این جهان جمله زیر پای منست

ملک دنیا همه سرای منست

جای تو نیست ملک و جای منست