که تا او نگردد به بالای من

نیاید به دیگر کسی رای من

گمان و دل و دانش و رای من

چنینست اندیشه بر جای من

ندیدست کس بند بر پای من

نه بگرفت پیل ژیان جای من

همی خوار گیرد سخنهای من

بپیچد سر از دانش و رای من

مرا گر نخواهید بی‌رای من

چرا کس نشانید بر جای من

ببند اندرند این دو کسهای من

سزد گرگشاده کنی پای من

اگر داد بینی همی رای من

مگردان از این جایگه پای من

هر آن کس که جوید همی رای من

نباید که ویران کند جای من

هر آن کاو به خلوت کند رای من

نبیند بجز در لحد جای من

به پاداش این بود زیبای من

که امروز جویی همی جای من

همه گوش دارید آوای من

گراییدن گرز سرسای من

جز از دخت او نیست زیبای من

بدو شاه روشن کند رای من

رسان سوی مملان دعاهای من

که گوئی مکن آن تقاضای من

ببینی همین گنبد و جای من

بدانی همین شاهی و رای من

گر از تخت چون بگسلد پای من

جز از تو نگیرد کسی جای من

ای نگار دلبر زیبای من

شمع شهرافروز شهرآرای من

جز برای دیدنت دیده مباد

روشنایی دیدهٔ بینای من

جان و دل کردم فدای مهر تو

[...]

ای عادت تو همه جفای من

یک باره گذاشته وفای من

اندیشهٔ مکن همه وفای تو

و اندیشهٔ تو همه جفای من

ای در طلب رضای تو جانم

[...]

کاشکی برخاستستی روز حشر

جمع گشتی باز این اجزای من

تا ببینم آل پیغمبر بکام

ورچه دوزخ بود خواهد جای من

آب و سنگم داد بر باد آتش سودای من

از پری روئی مسلسل شد دل شیدای من

نیستم یارا که یارا گویم و یارب کنم

کآسمان ترسد به درد یارب و یارای من

دود آهم دوش بابل را حبش کرده است از آنک

[...]

صبح‌دم چون کله بندد آه دود آسای من

چون شفق در خون نشیند چشم شب پیمای من

مجلس غم ساخته است و من چو بید سوخته

تا به من راوق کند مژگان می پالای من

رنگ و بازیچه است کار گنبد نارنگ رنگ

[...]