گر با من خسته دل بیفتد رایش

جان و دل و دیده هر سه سازم جایش

وآنگاه مرا زغایت سودایش

روزی بینی بمرده اندر پایش

چون دید دلم عارض شهر آرایش

سر بر پایش نهاد از سودایش

دانی که چرا فتاد زلفش در پای

تا بردارد سر دلم از پایش

یا من به چه دل زنم دَرِ سودایش

یا من چه سگم که دیده سازم جایش

گر دست رسد جملهٔ معصومان را

در دیده کشند جمله خاک پایش

آن سرو که نیست در جهان همتایش

از قامت اوست باغ را آرایش

در راستی ارچه کس ندارد پایش

هم زیر آمد ز قدّ تو بالایش

بکشم به جان جفایش نکشم سر از وفایش

طلبم همه رضایش دل و جان دهم برایش

ریاضت نیست پیش ما همه لطفست و بخشایش

همه مهرست و دلداری همه عیش است و آسایش

هر آنچ از فقر کار آید به باغ جان به بار آید

به ما از شهریار آید و باقی جمله آرایش

همه دیدست در راهش همه صدرست درگاهش

[...]

دلی کز تو سوزد چه باشد دوایش

چو تشنه تو باشد که باشد سقایش

چو بیمار گردد به بازار گردد

دکان تو جوید لب قندخایش

توی باغ و گلشن توی روز روشن

[...]

ای روی تو آراسته بی آرایش

دیدار تو داده روح را آسایش

بخشودَنیم گرت سر بخشش هست

کز بهر چنین روز بود بخشایش

همچو یک پیر کو بارایش

خویش زیبا کند بالایش

کوه باشد همیشه بر جایش

کوه باید که دارد او پایش

بز بمیرد فنا شود رایش

که بماند مقیم بر جایش

دگر باره اگر بینم جمال عالم آرایش

چو دامن بر نمی دارم سر شکرانه از پایش

زبخت رفته خوش خندم ز عمر رفته خرسندم

اگر در سال ها باشد به من یک لحظه پروایش

ز خاکم سرو و گل آخر به جای خار و خس رستی

[...]

اگر چه پرسش من نیست رایش

رها کن تا بمیرم زیر پایش

زمین را بهره زان پا و سرم دور

به غیرت هر دم از خاک سرایش

سر ما در کمند و شه به جولان

[...]

چه داند باز چون بندند پایش

که دست شاه خواهد بود جایش

شهنشه نیز نگذشت از رضایش

به مهمان رفت در مهمان سرایش

بگفتش گر بمیری در هوایش

بگفتا در عدم گویم دعایش

بگفت ار خون تو ریزد جفایش

بگفتا هم بمیرم در هوایش

گه شست به خون دل سرایش

گاه از مژه رفت خاک پایش

شبهه​ای اوفتاد در رایش

تا بلغزید از آن نظر پایش

نداشت این دل شوریده تاب سودایش

سرم برفت و نرفت از سرم تمنایش

به نرد درد چو وامق نبود مرد حریف

هزار دست پیاپی ببرد عذرایش

کسی نتافت ازو سر چو زلفش از بن گوش

[...]