مرا چشم از پی دیدنت باید

وگر دیده نباشد بی تو، شاید

اگر درد من از جور تو آید

همی تا این فزاید آن فزاید

چو نامم بشنود شادی فزاید

و یا از بی وفابی خشمش آید

دری کاو بست بر من او گشاید

گشاینده جز اویم کس نباید

ببندد ابر و آنگه برگشاید

چرا ابر دلم چندین بپاید

چو از بالین خزّت سر گراید

ترا جز خاک بالینی نشاید

مرا تنها ازیدر رفت باید

که گر لشکر برم با خود نشاید

دگر باره مرا خواری نماید

ز ویسه هیچ کامم برنیاید

نه آمرزد مرا نه رخ نماید

نه بر بام آید و نه در گشاید

سیاهی از شبم آنگه زداید

که ماه بخت من چهره نماید

دونده باره هم در سر درآید

برنده تیغ هم کندی نماید

نشست خوش ز بهر شاه باید

ترا هر جا که باشد جای شاید

اگر اومید رنجوری نماید

ز نومیدی بسی آسانی آید

شنیده‌ستم که شب آبستن آید

نداند کس که فردا زو چه زاید

جهان هرگز به حالی بر نپاید

پس هر روز روز دیگر آید

به عشق اندر چنین بختی بباید

که تا پس کار عشق آسان برآید

برو بستان ز گنجور آنچه باید

که مارا صید بی تو خوش نیاید

ازین گریه وزین ناله چه آید

جز آن کت غم به غم بر، می‌فزاید

اگر رنج مرا کوه آزماید

به جای آب ازو جز خون نیاید

به خاور بود چشمش تا کی آید

سپاه شب که راهش برگشاید