دی زلف عبیر بیز عنبر سایت

از طرف بناگوش سمن سیمایت

در پای تو افتاد و به زاری می‌گفت

سر تا پایم فدای سر تا پایت

گر بشد از من منال و مال (و) ولایت

جود (و) شجاعت نشد، نه فضل و کفایت

شکر خداوند را که مایه بجایست

سود کنم، گر کند خدای عنایت

بدهد روزیم اگر ولایت ندهد

[...]

چو صافی گشت شهر و آن ولایت

از آنجا سوی ری آورد رایت

همی تا دایه باشد رهنمایت

بود دیو تباهی همسرایت

مرا بنمای روی جان فزایت

به من برسای زلف مشک‌سایت

چو من دلتنگ بودم در سرایت

بدو نالیدم از جور و جفایت

چه مایه رنج بردم در هوایت

چه مایه درد خوردم از جفایت

مرا گم شد جوانی در هوایت

همیدون زندگانی در وفایت

بکِشتی در دلم تخم هوایت

کنون آبش ده از جوی وفایت

بگفتم هر چه دیدم از جفایت

ازین پس خود تو می‌دان با خدایت

بپیچم چون به یاد آرم جفایت

چو آن شمشادگون زلف دو تایت

فروشویم ز دل زنگ جفایت

به دو دیده بخرّم خاک پایت

همی گفتی زبان خوش سرایت

تن من باد راما خاک پایت

بدو داده‌ست برهان کفایت

برو باریده باران عنایت

نبشتش عهد و منشور ولایت

ز پیروزی همی زیبدش رایت

زین سپس خادم تو باشم و مولایت

چاکر و بنده و خاک دو کف پایت

با طرب دارم و مرد طرب آرایت

با سماع خوش و بربرط و با نایت

بر کف دست نهم، یکدل و یکرایت

وانگه اندر دهن خویش دهم جایت

اول ز پی وصال روح افزایت

بگرفته بدم پای بلور آسایت

اکنون که خبر شنیدم از هر جایت

گردست رسد مرا ببوسم پایت

گر دورم از آن روی جهان آرایت

پیچان شده ام چو زلف عنبر سایت

گر بینم باز روی روح افزایت

چون پای برنجن اوفتم در پایت

آنچه تو بدان کلک کنی روز هدایت

صاحب به همه عمر نکردی به کفایت

ای زاهدی از رای سدید تو بدایت

وآن را کند از همت تو بر تو عنایت