سپید برف برآمد به کوهسار سیاه

و چون درونه شد آن سرو بوستان آرای

و آن کجا بگوارید ناگوار شده‌ست

و آن کجا نگزایست گشت زود گزای

گفت: ای من، مرد خام کل درای

پیش آن فرتوت پیر ژاژخای

بینی و گنده دهان داری و نای

خایگان غر، هر یکی همچون درای

پیسی و ناسور کون و گربه پای

خایه گر داری تو، چون اشتر درای

آبکندی دور و بس تاریک جای

لغز لغزان چون درو بنهند پای

خداوندِ نام و خداوندِ جای

خداوندِ روزی‌دِهِ رهنمای

خِرَد رَهنمای وُ خِرَد دِلگشای

خِرَد دَست گیرد به هَر دو سَرای

اَبَر دَه و دو هَفت شُد کَدخُدای

گرفتند هَر یِک سزاوار جای

اگر چشم داری به دیگر سرای

به نزد نبی و علی گیر جای

اگر بر درختِ برومند جای

نیابم که از بَر شدن نیست رای

اگر نامَدی این سخن از خُدای

نَبی کِی بُدی نَزدِ ما رَهنُمای

یکی پاک دستور پیشش به پای

به داد و به دین شاه را رهنمای

چو بیدار گشتم بجستم ز جای

چه مایه شب تیره بودم به پای

به یزدان بود خلق را رهنمای

سر شاه خواهد که باشد به جای

کیومرث شد بر جهان کدخدای

نخستین به کوه اندرون ساخت جای

جهان از بدی‌ها بشویم به رای

پس آنگه کنم درگهی گرد پای

به کوشش از او کرد پوشش به رای

به گستردنی بد هم او رهنمای

کز ایشان بود تخت شاهی به جای

و ز ایشان بود نام مردی به پای

همه کردنی‌ها چو آمد به جای

ز جای مهی برتر آورد پای

مر او را ز دوشیدنی چارپای

ز هر یک هزار آمدندی به جای