هر دل که ز خویشتن فنا گردد

شایستهٔ قرب پادشا گردد

هر گل که به رنگ دل نشد اینجا

اندر گل خویش مبتلا گردد

امروز چو دل نشد جدا از گل

[...]

میپنداری که حق هویدا گردد

یا پنهانیست کاشکارا گردد

چون پیدا اوست و غیر او پیدا نیست

چون غیری نیست بر که پیدا گردد

تا خاک تو کحل دیدهٔ ما گردد

در دیدهٔ ما سرّ تو پیدا گردد

یا رب تو به فضل خویش جایی برسان

زان پیش که این دو رشته یکتا گردد

دل که با یادش آشنا گردد

گر بیهوده ها چرا گردد؟

مرد این راه آنکس است که او

همه پیرامن بلا گردد

غرقه در آب چشم خود شب و روز

[...]

آنجا که بهر سخن دل ما گردد

من می‌دانم که زود رسوا گردد

چندان بکند یاد جمال خوش تو

کر هر نفسش نقش تو پیدا گردد

آنکه مأمور امر ما گردد

عاقبت شاد و پیشوا گردد

نفس فانی است هم فنا گردد

چون ز لارست باز لا گردد

تا که باطل ز حق جدا گردد

تا که هر یک به اصل واگردد

خود کس از خویش کی جدا گردد

گرچه بر ارض و بر سما گردد

غیر حق جملگی فنا گردد

ظلمت کون پر ضیا گردد

ورنه مخلوق چون خدا گردد؟

بجزین مایه کاشنا گردد

دلم ز مهر تو چون ذره در هوا گردد

تنم به کوی تو سرگشته چون صبا گردد

مرا تو جان عزیزی، جدا مگرد از من

روا مدار که جان از تنم جدا گردد

اگر تو گوی گریبانِ چو غنچه بگشائی

[...]

یاری که چو ما غرقهٔ دریا گردد

از ما باشد به سوی مأوا گردد

مستانه به گرد نقطه ‌ای چون پرگار

در دور درآید او و با ما گردد

رندی که ز هر دو کون یکتا گردد

در کتم عدم واله و شیدا گردد

سر در قدم ساقی سرمست نهد

بی زحمت پا به گرد مأوا گردد

رندی که ز هر دو کون یکتا گردد

در کتم عدم واله و شیدا گردد

سر در قدم ساقی سرمست نهد

بی زحمت پا به گرد دنیا گردد

بنده آخر کجا خدا گردد

ور خدائیست چون خدا گردد

بنده هرگز خدا شود نشود

لیکن از خویشتن فنا گردد

آن غزا مایه بلا گردد

بر عدو صورت عزا گردد

سدره کش عرش منتها گردد

کی به نقص کسی گیا گردد

نعل رخشت چو سنگ‌سا گردد

کوه الماس توتیا گردد

خوشا چشمی که با آن طاق ابرو آشنا گردد

کز این محراب هر حاجت که می خواهی روا گردد

در ایام خط از عاشق عنا نداری نمی آید

گدای شرمگین در پرده شب بی حیا گردد

دل بیگانه خوی من میانجی برنمی دارد

[...]