خویشتن را زچاه بالاکش

علم عشق بر ثریا کش

جان درآویخته ز فتراکش

عقل و جان زاده بر سر خاکش

گنج همسایه بُد دل پاکش

رنج سایه نبود بر خاکش

حبّذا رای روشن و پاکش

که فلک گشت تختهٔ خاکش

صفت صفوت دل پاکش

نعت نطق شگرف و چالاکش

محمد کآفرینش هست خاکش

هزاران آفرین بر جان پاکش

هنر فتنه شده بر جان پاکش

نبشته عهده عنبر به خاکش

جهان تلخ است خوی تلخ‌ناکش

به کم خوردن توان رست از هلاکش

به نوعی شاد‌مان گشت از هلاکش

که رست از رشک بردن جان پاکش

از دوستی روان پاکش

تر کرد به آب دیده خاکش

در هر طرفی ز طبع پاکش

خواندند نسیب دردناکش

شستند به آب دیده پاکش

دادند ز خاک هم به خاکش

بگفت این و بر آمد جان پاکش

فرو برد این زمین در زیر خاکش

به آخر چون بشُست و کرد پاکش

مسلمان گشت و بُرد آنگه بخاکش

بگفت این و معین شد هلاکش

بصد زاری برآمد جان پاکش

بگفت این و برآمد جانِ پاکش

جهانی خلق گرد آمد بخاکش

چو بشنود آن مسلمان بوی خاکش

فرو رفت و بر آمد جانِ پاکش

دعا کرد آن زمان عیسی پاکش

که تا خوش خفت و شد با زیر خاکش

چو می‌دیدند غرق خون و خاکش

بترسیدند از بیم هلاکش

خطی از فضل گرد این خطا کش

قلم در نامهٔ کردارِ ما کش