در از عالم بسوی خود فنا کرد

پس آنگه رخ بدرگاه خدا کرد

همه ذات تو دید و خود فنا کرد

میان جملگی خود مقتدا کرد

بت خود اندر آخر او فنا کرد

حقیقت در فنا بُت را بقا کرد

گر پنهان کرد عیب اگر پیدا کرد

منّت دارم ازو که بس برجا کرد

تاج سر من خاک کف پای کسی است

کاو چشم مرا به عیب من بینا کرد

نقاش ازل چو نقش ما انشا کرد

بر ما زنخست درس عشق املا کرد

وآنگاه قراضه ریزهٔ عقل مَرا

مفتاح در خزینهٔ معنی کرد

دوست آنجا نظر چو بر ما کرد

اثر آن ظهور پیدا کرد

بر همه گنج وصل پیدا کرد

چشمشان را بخویش بینا کرد

تا غمزه خون ریز تو قصد دل ما کرد

بیچاره دلم را هدف تیر بلا کرد

در خواب نبیند رخ آرام دگر بار

هر دل که طمع در طلب وصل شما کرد

چون نیست دلم را ز غمت روی رهایی

[...]

چو او بر دیدهٔ منعم جفا کرد

سپهر از دیدهٔ جانش سزا کرد

که شه را، ملک رانی چون وفا کرد،

دولرانی به من باید رها کرد!

چو نتوانست ازو دل را جدا کرد

جنیبت راند و دل بر جا رها کرد

دو دل را کو به پیوند آشنا کرد

به تیغ از یکدگر نتوان جدا کرد

چو شیرین از سر صدق این دعا کرد

خدا از صدقش آن حاجت روا کرد

گرفت و روی خود سوی هوا کرد

بر آن قصاب بسیاری دعا کرد

ترک من ترک من گرفت و خطا کرد

جامه ی صبر من برفت و قبا کرد

همچو زلف سیاه سرکش هندو

بر سر آتشم فکند و رها کرد

صبح رویش بدید و سوره ی و الشمس

[...]

یارم به وفا وعده بسی داد و جفا کرد

هر وعده که آنم به جفا داد، وفا کرد

مهر تو بر آیینه دل پرتوی انداخت

ماننده ماه نوم انگشت نما کرد

هر جور که دیدم ز جهان، جمله جفا بود

[...]

ما را از تو چشم بد ایام جدا کرد

چشم بد ایام چه گویم چها کرد؟

با چشم و دل سوختگان روز فراقت

آن کرد که با روشنی شمع صبا کرد

ما یار ندیدیم که با یار بسر برد

[...]

دراز آهنگ دیدش قصد پا کرد

به تیغش گرد ران از تن جدا کرد

و گرچه روزگارم زو جدا کرد

فراقش جامهٔ صبرم قبا کرد

بیمار ترا کس نتوانست دوا کرد

هم درد تو خوشتر که علاج دل ما کرد

عشاق قلندر صفت از عشق نمیرند

آنکس که بمیرد همه گویند خطا کرد

با پیر من از عشق بکی گفت بپرهیز

[...]