به زاول رفت خواهم چند گاهی

درنگ من بود کم بیش ماهی

نه روزن دید و رخنه جایگاهی

نه بر بام سرایش دید راهی

چرا بر وی همی بندی گناهی

که در وی آن گنه را نیست راهی

همی گفتی که تو یک روز شاهی

به چنگ آری هر آن کامی که خواهی

جوانی داری و اورنگ شاهی

چو این هر دو بود دیگرچه خواهی

اگر بینی ز من دیگر تباهی

بکن با من ز کینه هرچه خواهی

چو رامین خیمه بیرون زد به شاهی

ز ناگه مرد بی ره گشت راهی

بپیمودم دم خر چند گاهی

گرفتم بر هوای دیو راهی

دلش بی ویس با فرمان و شاهی

به سختی بود چود بی آب ماهی

چه نامی وز کدامین جایگاهی

مرا خواهی به جفتی یا نخواهی

شود شسته ز جانت این تباهی

گر از زنگی شود شسته سیاهی

ترا نگزیرد از بخشنده شاهی

مرا نگزیرد از رخشنده ماهی

ز چشمه آب خیزد زاب ماهی

نماید خور فروغ و شب سیاهی

برو با ویس گو از من چه خواهی

چرا سیری نیابی زین تباهی

هوا باشد دوات و شب سیاهی

حروف نامه برگ و ریگ و ماهی

به اشک از شب فروشویم سیاهی

بیاغارم زمین تا پشت ماهی

به خوشی چون خراسان جایگاهی

چو مرو شایگان محکم پناهی

جوانی داری و اورنگ شاهی

ازین بهتر که تو داری چه خواهی

مرا رشکست بر تو گاهگاهی

چو از دشتی درآیی یا ز راهی

گناه تست و گویم بی گناهی

خداوندی کنی تو هرچه خواهی