چه نیکو گفت خسرو با سپاهی

چو شرمت نیست گو آن کن که خواهی

نه کردم نی کنم هرگز تباهی

اگر روزم چو شب گیرد سیاهی

تو در زیبایی آن رخشنده ماهی

کجا تاریکی و تیمار کاهی

بماند با شب تیره سیاهی

بپوسد در درون جوی ماهی

چو چیزی زین که داری بیش خواهی

ز بیشی خواستن یابی تباهی

برون رو تو به هر راهی که خواهی

رفیقت سختی و رهبر تباهی

چه خواهی ای دل از جانم چه خواهی

که جان را از تو ناید جز تباهی

که رامین با زنم جوید تباهی

کند بدنام بر من گاهِ شاهی

تو از رامین بیچاره چه خواهی

کت از ویرو همی آید تباهی

چرا ترسم ز ناکرده گناهی

به سوگندان نمایم خوب راهی

کنون در پاش شهری و سپاهی

ز من خواهد نمودن بی‌گناهی

چو بی راهی همی رفتی به راهی

و یا تنها بماندی جایگاهی

وگر زین بماند چند گاهی

به جان من که گِرد آرم سپاهی

بخواهم عذر اگر کردم گناهی

نکو کن عذر چون من عذر خواهی

چه سودست این خداوندی و شاهی

که روزم همچو قیرست از سیاهی

بدان خوشی و خوبی جایگاهی

ابی دلبر به چشمش بود چاهی

شب دی ماه و گیتی در سیاهی

چو دیوی گشته از مه تا به ماهی

تو بر جانم همی بندی گناهی

مرا در وی نبوده هیچ راهی

چه خواهی ای قضا از من چه خواهی

که کارم را نیاری جز تباهی

نیارامد شه تو تا به شاهی

ببارد زی تو طوفان تباهی