ای بر همه میران جهان یافته شاهی

می خور، که بد اندیش چنان شد که تو خواهی

می خواه، که بدخواه به کام دل تو گشت

وز بخت بد اندیش تو آورد تباهی

شد روزه و تسبیح و تراویح به یک جای

[...]

به راه اندر همی شد شاهراهی

رسید او تا به نزد پادشاهی

ای ماه سیه پوش تو روشن شده ماهی

هم شمع سرای من و هم پشت سپاهی

از قامت و قدّ تو برد سرو بلندی

وز حلقۀ زلف تو برد قیر سیاهی

جانم بصلاح آید از آن نوش لب تو

[...]

دنیا راهی بهشت منزلگاهی

این هر دو به نزد اهل معنی کاهی

گر عاشق صادقی ز هر دو بگذر

تا دوست ترا به خود نماید راهی

نباشد بس عجب شاها! اگر شادی کند شاهی

ز چون تو شه، که شاهان چون ستاره اند و تو ماهی

چنان کز تو به نزدیک منست ای خسرو آگاهی

ز تو تا خسروان چندان بود کز ماه تاماهی

ایا مر گاه شاهی را به جای یوسف چاهی

[...]

ای گشت زمان زمن چه می‌خواهی؟

نیزم مفروش زرق و روباهی

از من، چو شناختم تو را، بگذر

آنگه به فریب هرکه را خواهی

من بر ره این جهان همی رفتم

[...]

زُدوده گردد از زنگِ تباهی

به چشمش خوار گردد شاه و شاهی

گر ایدون کز تن ما گاهگاهی

پدید آید خطایی یا گناهی

بیابی اندرو چندان که خواهی

شگفتی‌های پیروزی و شاهی

نبردی کرده بر هر جایگاهی

برو بشکسته سالاری و شاهی

سپاهی را ولایت داد و شاهی

نه زشتی‌شان نمود و نه تباهی

چو کردم آفرینش چند گاهی

بدین گفتار ما بگذشت ماهی

ز هر شَهری سپهداری و شاهی.

ز هر مَرزی پری‌رویی و ماهی.

ز هر شهری و از هر جایگاهی

همی آمد به درگاهش سپاهی

بدین زاری بکشته‌ستند شاهی

ز لشکر نیست او را کینه خواهی

سپاهی شد ازُو پویان به راهی

ز دیگر سو فراز آمد سپاهی

پس آنگه سی جمازه ساخت راهی

بریشان گونه گونه ساز شاهی

جوانی داری و خوبی و شاهی

فزون تر زین که تو داری چه خواهی

نپیمایی به دل راه تباهی

کزو رسته نیامد هیچ راهی

چه نیکو گفت خسرو با سپاهی

چو شرمت نیست گو آن کن که خواهی