دست موزه‌ات کلاه جاه آمد

که سرت برتر از کلاه آمد

نه عزیزش چو وقت جاه آمد

بنده پنداشت پادشاه آمد

هر سر از وی که تاج‌خواه آمد

همچو شمع آتشین کلاه آمد

هر سخن کز زبان شاه آمد

در دل خواجه‌اش پناه آمد

فلک اوّل آنِ ماه آمد

که اثیر اندر آن پناه آمد

رنجی که مرا ز هجر آن ماه آمد

گویی که همه به کام بدخواه آمد

افزون ز هزار بار گویم هرشب

هان ای اجل ار نمرده‌ای گاه آمد

تو خفته عمر بر پنجاه آمد

کنون بیدار شو که گاه آمد

یکی آب سیه در راه آمد

وزو دود کبود آنگاه آمد

از آن آدم در این درگاه آمد

حقیقت او ز دید شاه آمد

احد شد تا ز یک آگاه آمد

حقیقت نور الّا اللّه آمد

عزازیلت سگ درگاه آمد

کنونت کمترین در راه آمد

دل عطّار از او آگاه آمد

که اینجاگاه دید شاه آمد

مرغ کز مادرش سیاه آمد

از قدم کافر و تباه آمد

گرگ اول چو بیگناه آمد

نام او در کتاب شاه آمد

گذرم بر سر دو راه آمد

روز تشویش و اشتباه آمد

رزق این از کدام راه آمد

که تر و تازه چون گیاه آمد

همه شب با غم دل راه آمد

سحرگه سوی لشکرگاه آمد

تا به نزدیک بزم‌گاه آمد

بهر نظاره سوی شاه آمد

بما دوش این مژده روح‌پرور

ز فیض نسیم سحرگاه آمد

که از کعبتین مه و مهر ما را

همه نقش امید دلخواه آمد

ز دور فلک کوکب ما ز پستی

[...]

پریشان گشت چون جمعیت افغان ز اصفاهان

به تخت پادشاهی شاه دین طهماسب شاه آمد

رقم زد کلک مشتاق از پی تاریخ این مصرع

شه دین آفتاب آسمان عز و جاه آمد