تا ماه مرا رفتن با خیل و سپاه است

هر روز مرا دل بره و دیده براه است

پر گرد سپاه است دو رخسار من از غم

تا بر گل رخساره او گرد سپاه است

چون زلف درازش غم هجرانش دراز است

[...]

یک نیمه جهان سر او باغ شاه است

یک نیم دگر سر او لشگر گاه است

لگشر که بزیر خیمه و خرگاه است

خرگاه پر از شیر و پلنگ و ماه است

ملک مسعود ابراهیم شاه است

که بر شاهیش هر شاهی گواه است

نه چون عدلش جهان را دستگیر است

نه چون قدرش فلک را پایگاه است

نبیند چون کلاه او جلالت

[...]

ای مه مه مهر و مهر ماه است

بی باده نشستن از گناه است

روز و رخ دوستان سپید است

روی و دل دشمنان سیاه است

سلطان ملک ارسلان مسعود

[...]

خدای عرش گواه و زمانه آگاه است

که دین عزیز به سلطان دین ملکشاه است

شهی که خاطر پاک و ضمیر روشن او

ز هر هنرکه خدا آفریده آگاه است

اگر به افسر و گاه است فخر هر ملکی

[...]

همه از کار کرد الله است

نیکبخت آن کسی که آگاه است

در ظاهر اگر دست نظر کوتاه است

دل را همه جا یاد تو خضر راه است

از روز و شبم وصل تو خاطر خواه است

خورشید گواه است و سحر آگاه است

شه مشرق که مغرب را پناه است

قزل‌شه که‌افسر‌ش بالای ماه است

بدین قالب که بادش در کلاه است

مشو غَره که مشتی خاک راه است

گرش مانم بِدو کارم تباه است

و گر خونش بریزم بی‌گناه است

پلنگان را به کوهستان پناه است

نهنگان را به دریا جایگاه است

چو ما را چشم عبرت‌بین تباه است

کجا دانیم که‌این گل یا گیاه است‌؟

مثالم داد کاین توقیع‌ِ شاه است

همَت شحنه همَت تعویذ راه است

هر مرغ که مرغ صبحگاه است

ورد نفسش دعای شاه است

پیله که بریشمین کلاه است

از یاری همدمان راه است

دادند جواب کاین نه راه است

لیلی نه کُلیچه‌، قرص ماه است

بیداد تو گرچه عمرکاه است

زیبایی چهره عذرخواه است

صاحب سفر کدام راه است

سفره‌اش به کدام خانقاه است

هر کو چو تو قانع گیاه است

در عالم خویش پادشاه است

مرد با‌مایه را گر آگاه‌ است

شحنه باید‌، که دزد در راه است