تن ماه چهره گرانی گرفت

روان زاد سروش نوانی گرفت

رخش گونه زعفرانی گرفت

تنش لرزه و خیره زانی گرفت

تنش لرزه وناتوانی گرفت

دلش رای دیگر جهانی گرفت

سکندر که راه معانی گرفت

پی چشمهٔ زندگانی گرفت

دل تاجور شادمانی گرفت

به شادی پی کامرانی گرفت

او ز پیش شاه خود نانی گرفت

خود ز یک لقمه از آن جانی گرفت

جانم از عشقت پریشانی گرفت

کارم از هجر تو ویرانی گرفت

وصل تو دشوار یابد چون منی

مملکت نتوان بآسانی گرفت

گر سعادت یار باشد بنده را

[...]

خویش را تا جمع کردم بهر گلگشت رخت

همچو سنبل پیش را هم را پریشانی گرفت

دل نخواهد داشت دست صدق از دامان صبح

زان که تعلیم صفا زان پیر نورانی گرفت

طرهٔ سنبل پریشانی گرفت

لاله در دل داغ پنهانی گرفت

دیو اورنگ سلیمانی گرفت

کشور جم راه ویرانی گرفت

وای وای ایندل گرانجانی گرفت

این فرشته، خوی حیوانی گرفت

چسان زی جنان پرفشانی گرفت

زجان باختن زندگانی گرفت

به شعر اندرون ترزبانی گرفت

ز شعرش زمین آسمانی گرفت