فیلسوفی گفتم اندر خطه هندوستان

حکمتی دیدم نوشته بر در بتخانه‌ای

گفتمش برگو چه حکمت هست گفتا آنکه بود

آدمی چون بار شیشه چرخ چون دیوانه‌ای

دوش پیری یافتم در گوشه ی میخانه ئی

در کشیده از شراب نیستی پیمانه ئی

گفت در مستان لا یعقل بچشم عقل بین

ور خرد داری مکن انکار هر دیوانه ئی

گرچه ما بنیاد عمر از باده ویران کرده ایم

[...]

آدم و گندم، من و خال لب جانانه‌ای

من نه آن مرغم که در دام آردم هر دانه‌ای

درنگیرد صحبت من با دم ارباب عقل

هم مگر در جوشم آرد آتش دیوانه‌ای

سوختم از صلح و جنگت همچو آتش تا به کی

[...]

ای که از سودای گنج سیم و زر دیوانه‌ای

هست گنج عبرتی در کنج هر ویرانه‌ای

رزق را آرام جز در کام روزی‌خوار نیست

رو به سوراخ دهن، موری بود هر دانه‌ای

در جهان کج‌نهاد از راستی نبود نشان

[...]

پنجه‌ام هرگز نرفته بر در کاشانه‌ای

نقش پای من ندیده آستان خانه‌ای

دامن زلف تمنا کی به چنگ آید مرا

نی زبان گفت‌و‌گو و نی اصول شانه‌ای

ساغر خود می‌برم پیش حباب از سادگی

[...]

تا تو رفتی انجمن گردید ماتم‌خانه‌ای

شمع افتادست همچون مرده پروانه‌ای

رفتی و بزم مرا یکسر پریشان ساختی

نی صراحی پیش ساقی نی به جا پیمانه‌ای

آمدم چون آفتاب از دست تنهایی به جان

[...]

یافتم آخرگه، از ویرانه یی

ناله یی میآید از دیوانه یی

شبی می‌گذشتم ز ویرانه‌ای

ز پا دیدم افتاده دیوانه‌ای

غافل از خود شو اگر فرزانه ئی

گر ز خود غافل نه ئی دیوانه ئی

قصد آزارم کنی دیوانه ئی

از حیات خود نما بیگانه ئی

همدمی دیوانه ئی فرزانه ئی

از خیال این و آن بیگانه ئی

امتی از ما سوا بیگانه ئی

بر چراغ مصطفی پروانه ئی

ای که از اسرار دین بیگانه ئی

با یک آئین ساز اگر فرزانه ئی

چیست تاریخ ای ز خود بیگانه ئی

داستانی قصه ئی افسانه ئی

مسلمی از ماسوا بیگانه ئی

تا کجا زناری بتخانه ئی

دانه اندر گل به ظلمت خانه ئی

از فضای آسمان بیگانه ئی

غرق اندر جلوهٔ مستانه ئی

خوش سرود آن مست بی پیمانه ئی

من فدای این دل دیوانه‌ای

هر زمان بخشد دگر ویرانه‌ای