جد زند بوسه بر ستانهٔ دل

هزل نبود کلیدِ خانهٔ دل

دوستی هر یک از میانه دل

آشنایان آشیانه دل

همه با یکدگر زاول کار

رفته از کوی شهر و خانه دل

اگر داری یقین در خانهٔ دل

مشو چندین ز حس بیگانهٔ دل

منی دورت کند از خانهٔ دل

شود اینجایگه بیگانهٔ دل

ای زلف تو آشیانه دل

روی تو نگارخانه دل

مرغی ست غمت که نیست قوتش

جز آب سرشک و دانه دل

تیری که زشست عشقت آید

[...]

جمال تو شمعست و پروانه دل

هوای تو گنج است و ویرانه دل

به دریای عشق تو دردانه دل

ز زنجیر زلف تو دیوانه دل

سرای روح کرد این خانهٔ دل

خورای عشق گشت این دانهٔ دل

که ای هم جان و هم جانانهٔ دل

غمت سلطان خلوت خانهٔ دل

زهی ساکن شده در خانه دل

گرفته سر بسر کاشانه دل

تو آن گنجی که از چشم دو عالم

شدی مستور در ویرانه دل

دلم بی‌تو ندارد زندگانی

[...]

ای رخت شمع تابخانه دل

خلوت خاص تو میانه دل

دل چو در اصبعین تست بچرخ

پس مکن چرخ دل بهانه دل

وه که سیمرغ قاف قربت حق

[...]

قدم برون منه از آستان خانه دل

که نقد هر دو جهان است خزانه دل

ز کاسه سر خود فیل مست می گردد

ز خود شراب برآرد زمین خانه دل

سفر به بال و پر موج می کند دریا

[...]

مرو بیرون ز عشرتخانه دل

که می می جوشد از پیمانه دل

شراب و شاهد و ساقی و مطرب

برون آرد ز خود میخانه دل

زمین گیرست سیر آسمانها

[...]

دیروز درآمدم به کاشانهٔ دل

بینم که چه می کنی تو در خانهٔ دل

دیدم به بهانه ای تو را از دوری

می خوردی خون دل به پیمانهٔ دل

توئی جان و توئی جانانه دل

توئی ساکن میان خانه دل

منور باشد ای ساقی مدامم

زعکس طلعتت پیمانه دل

دمی از غلغل مینای وصلت

[...]

عرش و کرسی و آسمان و زمین

غرقه در بحرِ بی‌کرانهٔ دل

همه در دل چو بی نشان شده‌اند

ندهد هیچ کس نشانهٔ دل

علی‌ست گوهر دریای بی‌کرانه دل

همای عشقش عنقای آشیانه دل

ولایت او دام دل است و دانه دل

ز دست خیمه درویش او به خانه دل