اندر آن شهر ما گلستانهاست

که چمنهاش نزهت جانهاست

شرع تا کدخدای این خانه است

عقلها را قبا غلامانه است

آشنا نیست هرکه بیگانه است

هرکرا عقل نیست دیوانه است

عاشقی خود نه کار فرزانه است

عقل در راه عشق دیوانه است

او در این خاک توده بیگانه است

زانکه با عقل یار و همخانه است

شادی از اهل عقل بیگانه است

آدمی را خود اندُه از خانه است

تیغ در خورد مرد مردانه است

وز جبان تیغِ تیز بیگانه است

حزم خود کن که دزدت از خانه است

خازنت خاینست و بیگانه است

دین ماروی و جمال و طلعت شاهانه است

کفر ما آن زلف تار و ابروی ترکانه است

از جمال خد و خالش عقل ما دیوانه است

و از شراب عشق او هر دو جهان میخانه است

روح ما خود آن بتست و قلب ما بتخانه است

[...]

وصل تو چو عمر جاودانه است

خوی تو چو گردش زمانه است

در راه قضا رخ تو دامست

در دام قدر لب تو دانه است

در هر نفسم هزار آهست

[...]

مرد مسافر حدیث خانه کو گوید

زان غرضش زن بود که بانوی خانه است

بود مرا خانه‌ای نخست و دوم خوب

نیست سوم خانه خوب اگرچه یگانه است

گوئی خاقانیا ز خانه خبر ده

[...]

به هر نیک و بدی کاندر میانه است

کرم بر توست و آن دیگر بهانه است

تا هست درست گنج و کان‌هاست

چون خرد شود دوای جان‌هاست

وان جان که لب تواَش خزانه است

گنجینهٔ عمر جاودانه است

خطّت دام است و خالت او را دانه است

با دانهٔ تو مرغِ دلم همخانه است

بیمارستانِ چشمِ‌بیمارِ ترا

در زلفِ چو زنجیرِ تو بس دیوانه است

بر باطل نیست گر دلم دیوانه است

زیرا که تو شمعی و دلم پروانه است

قصّه چکنم که هر که بودند همه

در تو نرسیدند و دگر افسانه است

رافضی آنکو ز دین بیگانه است

گشته از دین با بدی همخانه است

فلسفی کو منکر حنانه است

از حواس اولیا بیگانه است

دوش چیزی خورده‌ام افسانه است

هرچه می‌آید ز پنهان خانه است

هر کش افسانه بخواند افسانه است

وآنک دیدش نقد خود مردانه است