مرا کس نیست جز تو در جهان نیز

چو من مانده نباشم تو ممان نیز

غلام و آن برادر وان جوان نیز

خجل گشتند اما شادمان نیز

ز من کاری نیاید در جهان نیز

وگر آید سگان را شاید آن نیز

دلت آگاه شد از جان جان نیز

در اینجا یافته جانان عیان نیز

ز من چو دل ربودی رفت جان نیز

که در دل داشت شوقت این و آن نیز

ز یاقوت لبت ما را طمعهاست

کز او زنده ست جان و هم روان نیز

رقیبت را مده دشنام ازان لب

[...]

از آن سو در رسید آن دلستان نیز

بهار تازه و سرو جوان نیز

خون شد دلم از غم تو، جان نیز

بر چهره دوید و شد روان نیز

او به تن حکم کرد و فرمان نیز

من دلش میکنم فدا، جان نیز

سر من خاک پایت باد و جان نیز

که در پای تو خوشتر این و آن نیز

چگونه در حریم او نهم پای

که نگذارنده سر بر آستان نیز

بکویت جز صبا کس را گذر نیست

[...]

مکان یافت خالی از مکان نیز

که تن محرم نبود آنجا و جان نیز

دارای زمین و آسمان نیز

جان ده جان دار و جان ستان نیز

زمین کندی به ناخن بلکه جان نیز

نهان دیدی به سوی آسمان نیز

یاری که بود دردم ازوف درمان نیز

بگذشت و کشید از کفم دامان نیز

من در پی اینکه، باز گیرم دل ازو؛

او در پی آنکه، گیرد از من جان نیز!