تو نخواهی و بر تو افشانند

تو بندهی و از تو بستانند

عقل و جان پرده‌دار فرمانند

چاکرانش نبات و حیوانند

بر سرِ تیر جان برافشانند

ورچه سنگین دل آهنین جانند

همه محتاج لقمهٔ نانند

همه بی‌آلتند و حیرانند

چون خُره زان سزای قربانند

که خره‌وار مغ مسلمانند

به خدا ار به شرع ره دانند

بی‌خبر از حیات دو جهانند

همه بسیار گوی کم دانند

همه چون غول در بیابانند

جنس آنها که نامسلمانند

همچو دونان گران و ارزانند

هرکجا ترّهات او خوانند

ژاژ طیان چو موعظه دانند

ابلهی را خدایگان خوانند

ریش خود می‌ریند و شادانند

زین سپس تا همی سخن رانند

حکمای زمانه این خوانند

زانکه در دهر سگ پرستانند

راست چون موش آفت نانند

حکما طبع آسمان دانند

انبیا روح این و آن خوانند

ملکوت این سخن چو برخوانند

حرز و تعویذ خویش گردانند

عالمی در ره تو حیرانند

پیش و پس هیچ ره نمی‌دانند

عقل و فهم ارچه هر دو تیزروند

چون به کارت رسند درمانند

جان و دل گرچه عزتی دارند

[...]

بر درگه وصل یار سرهنگانند

بی سیمان را ز در برون می رانند

در صدر وصال او گرم ننشانند

آخر دل خسته را ز من نستانند

در جهان سه نظامیئیم ای شاه

که جهانی ز ما به افغانند

من به ورساد پیش تخت شهم

و آن دو در مرو پیش سلطانند

به حقیقت که در سخن امروز

[...]

این رافضیان که امت شیطانند

بی‌دینانند و سخت بی‌ایمانند

از بس که خطا فهم و غلط پیمانند

خاقانی را خارجی می‌دانند

تا به ارمن رسیده‌ام بر من

اهل ارمن روان می‌افشانند

خاصه همسایگان نسطوری

که مرا عیسی دوم خوانند

عیسی و چرخ چارم انگارند

[...]

مفرح‌نامهٔ دلهاش خوانند

کلید بند مشکل‌هاش دانند