تو تا ایدری بیطقون خوانمت

برین هم نشان دور بنشانمت

برین مهر بر آفرین خوانمت

سزایی که گوهر برافشانمت

برین گونه من دید نتوانمت

بکوشم مگر شاد گردانمت

بدو گفت من چاره ای دانمت

کزین زاولی مرد برهانمت

به هر گوشه کافتم ثنا خوانمت

به هر جا که باشم خدا دانمت

از مقام آشنائی رانمت

پس بدار بینوائی خوانمت

آمده‌ام که تا به خود گوش کشان کشانمت

بی‌دل و بی‌خودت کنم در دل و جان نشانمت

آمده‌ام بهارِ خوش پیش تو ای درخت گل

تا که کنار گیرمت، خوش خوش و می‌‌فشانمت

آمده‌ام که تا تو را جلوه دهم در این سرا

[...]

یک نفسی بیا که بر دیده و سر نشانمت

چند به زاری و شفاعت بر خویش خوانمت

روزی اگر قدم به بیغولهٔ بنده در نهی

جان و دلی به صدق در هر قدمی فشانمت

هر چه خلایقند اگر قصد کنند مجتمع

[...]

که گر برنگردی بگردانمت

همه کتف و شانه بدرانمت

من اگر خدای ندانمت

متحیّرم که چه خوانمت

باز چون نوبت رسد می خوانمت

سوی آن قافی که دانی رانمت

حق به عیسی گفت من میرانمت

تا که رافع سوی خود گردانمت

آمدم کز خوف و غم برهانمت

وز خطرها مطمئن گردانمت

گاهی گر از ملال محبت بخوانمت

دوری چنان مکن که به شیون برانمت

چون آه من به راه کدورت مرو که اشک

پیک شفاعتی است که از پی دوانمت

تو گوهر سرشکی و دردانه صفا

[...]