به نام نیک تو خواجه فریفته نشوم

که نام نیک تو دام است و زرق مر نان را

کسی که دام کند نام نیک از پی نان

یقین بدان تو که دام است نانْش مر جان را

پرسیدم ازو واسطهٔ هجران را

گفتا سببی هست بگویم آن را

من چشمِ توام اگر نبینی چه عجب

من جانِ توام کسی نبیند جان را

از زهد اگر مدد دهی ایمان را

مرتاض کنی به ترکِ دُنیی جان را

ترکِ دنیا نه زهدِ دنیا زیراک

نزدیکِ خرد زهد نخوانند آن را

تسبیح ملک را و صفا رضوان را

دوزخ بد را بهشت مر نیکان را

دیبا جم را و قیصر و خاقان را

جانان ما را و جان ما جانان را

به چشم نهان بین نهان جهان را

که چشم عیان‌بین نبیند نهان را

نهان در جهان چیست؟ آزاده مردم

ببینی نهان را، نبینی عیان را

جهان را به آهن نشایدش بستن

[...]

سلام کن ز من ای باد مر خراسان را

مر اهل فضل و خرد را نه عام نادان را

خبر بیاور ازیشان به من چو داده بُوی

ز حال من به حقیقت خبر مر ایشان را

بگویشان که جهان سرو من چو چنبر کرد

[...]

خواهی که نیاری به سوی خویش زیان را

از گفتن ناخوب نگه‌دار زبان را

گفتار زبان است ولیکن نه مرا نیز

تا سود به یک سو نهی از بهر زیان را

گفتار به عقل است، که را عقل ندادند؟

[...]

چو ایزد خواست کردن این جهان را

کزو کون و فسادست این و آن را

شود ماننده آن پیشینگان را

کزیشان مایه آمد این جهان را

گه رفتن صفاهان داد آن را

که ارزانیست بختش صد جهان را

گر او بیمار کرده‌ست اصفهان را

همو دادش پزشک نیک‌دان را

چو برخوانَد کسی این داستان را،

بداند عیب‌های این جهان را.

نجستی زین جهان جفت جوان را

ولیکن توشه جستی آن جهان را

شهنشه پیش خواند آن هر دوان را

بر ایشان یاد کرد این داستان را

به دام آرند شیران ژیان را

به بند آرند پیلان دمان را

سبکتر کن ز دل بار گران را

کزو آسیب سخت آید روان را

مکن پدرود یکباره جهان را

مکن در بند جاویدان روان را

نه آزارم خدای آسمان را

نه بفروشم بهشت جاودان را

بسست این فخر، مروِ شاهجان را

که آرامست چون تو دلستان را

گوا کردند یزدان جهان را

همیدون اختران آسمان را