ای کرده چرخ تیغ ترا پاسبان ملک

وی کرده جود کفّ ترا پاسبان خویش

تقدیر گوش امر تو دارد ز آسمان

دینار قصد کفّ تو دارد ز کان خویش

برنجید پس هر کسی نان خویش

بورزید و بشناخت سامان خویش

که خفته به آرام در خان خویش

بر این سان بترسیدی از جان خویش

بیاراست چون بوستان خان خویش

مهان را همه کرد مهمان خویش

که گر شاه بیند که مهمان خویش

بیاید خرامان به ایوان خویش

ببردی و رفتی سوی خان خویش

بدی شاد یک هفته مهمان خویش

چو آمد به شادی به ایوان خویش

همانگاه شد در شبستان خویش

چو آن مهتر آمد سوی خان خویش

به مهمان بیاراست ایوان خویش

یکی منظری پیش ایوان خویش

برآورده چون تخت رخشان خویش

فدای تو دارم تن و جان خویش

نخواهم سر و تخت و فرمان خویش

همی بود رستم به ایوان خویش

ز خوردن نگه داشت پیمان خویش

تهمتن ببردش به ایوان خویش

همی پرورانید چون جان خویش

بباشید ایمن به ایوان خویش

به یزدان سپرده تن و جان خویش

چو خواهد که باشد به ایوان خویش

نگردد گریزان ز پیمان خویش

وزانجا بیامد سوی خان خویش

همه شب همی ساخت درمان خویش

برآنم که او را سوی خان خویش

برم تا بدارمش چون جان خویش

سکندر بیامد سوی خان خویش

همه شب همی ساخت درمان خویش

کنیزک بیامد به ایوان خویش

به کف برنهاده تن و جان خویش

بیاراست جایی به ایوان خویش

که دارد ورا چون تن و جان خویش

برو مهر داری چو بر جان خویش

چو با داد بینی نگهبان خویش