چو باده خورد با مردم چنان خورد

که دریک روز دخل یک جهان خورد

عالم که خوردنش همه غم باشد از جهان

بهتر ز جاهلی که نعیم جهان خورد

گرچه غذای جغد شود سینه تذرو

به زو همای اگرچه که او استخوان خورد

به امید آن کاب حیوان خورد

که هر کس که بینی غم جان خورد

هر که جهان خواهد که‌آسان خورد

تابسِتان برگ‌ِ زمستان خوَرد

پاک بازی کو به شهوت نان خورد

هم در آن ساعت قفای آن خورد

گوی برتن زخم از چوگان خورد

وین گدای دل‌شده بر جان خورد

اگر آبیش میباید که جان خورد

ز دست ساقی کوثر توان خورد

کنیزک چون بسی حلوا و نان خورد

دلش شد گرم و تن زنهار جان خورد

هر که او از دست خوکان نان خورد

هیچ شک نبود که خون جان خورد

تا بحکمت لقمهٔ لقمان خورد

در خیانت خائنی صد جان خورد

زان که هر کو نان این دیوان خورد

بس قفا کو در قفای آن خورد

شاید که دیرتر کند از سینه‌ام گذر

خواهم که ناوکت همه بر استخوان خورد

افتادگان کوی ترا با وطن چه کار

مرغی که جان دهد چه غم آشیان خورد

با آن که خون من خوری، از رشک سوختم

[...]

اوست عاقل که درین غمکده صهبا نخورد

روی دست از قدح و پای ز مینا نخورد

شاهد بیخبریهاست سکندر خوردن

هر که فهمیده نهد پا به زمین، پا نخورد

از دو رویان نتوان داشت طمع یکرنگی

[...]

دم مسیح دل دردمند ما نخورد

اگر هلاک شود بازی دوا نخورد

تو ای که از دم عیسی فسانه پردازی

بهوش باش که بیمار ما هوا نخورد

بهشت در قدم مرد عاقبت بین است

[...]

تو گویی کوه بر کوه گران خورد

و یا خود آسمان بر آسمان خورد

دانم بنشانه ناوک‌ها نخورد

تا حق نشود اشاره فرما نخورد

از ماست که تیری بنشان اندازیم

از ما نبود برو خورد یا نخورد