هر چند بلای عشق دشمن کامیست

از عشق به هر بلا رسیدن خامی‌ست

مندیش به عالم و به کام خود زی

معشوقه و عشق را هنر بدنامی‌ست

حاصل ز غم عشق توام بدنامیست

وین بدنامی جمله ز بیآرامیست

بر بوی وصال تو، من خام طمع

میسوزم و این سوختنم از خامیست

راه را انجام در ناکامیست

نام نیک مرد در بدنامیست

چون عیادت بهر دل‌آرامیست

این عیادت نیست، دشمن کامیست

چون دوستی تو اصل دشمن کامی ست

این سوختن من از فراقت خامی ست

وامید من آبستن بس نومیدی ست

نامم ز تو آلوده صد بدنامی ست

زلت خاص آفت عامیست

زله بستن ز غایت خامیست

در گذار تو هر هوس دامیست

از حیات تو هر نفس گامیست

پیوسته نشان عاشقان بد نامیست

کام دل این شیفتگان ناکامیست

گر سوختگانرا طمع وصل تو خاست

چون در نگری بنای آن بر خامیست

پیوسته دلم در غم آن یار گرامیست

جان و دل ما مایل آن مجلس سامیست

ای دوست، اگر عارف راهی نخوری غم

درد دل ایام نصیب دل عامیست

چون نام تو در نامه بدیدیم شکفتیم

[...]

یکی گفت این پی فرخنده نامیست

بساط عرض کنعانی غلامیست

از خم ازل خجسته جامیست

گرداگردش نوشته نامیست

اهلی که تمامیش غلامیست

این خط غلامیش تمامیست

شعله بوی در زدن از خامیست

زانکه مرادش همه ناکامیست

ز دام ماهی ام هرلحظه کامی ست

مرا هم این چنین با خویش دامی ست

فغان زاهدان در خانقه چون شمع از خامیست

ز بزم دلبران پرهیز کردن عین بدنامیست

به قول عشقبازان این روایت شاهد حامیست

کتاب هفت ملت گر بخواند آدمی عامیست

عدو را خواجه کرد و خود غلامیست

محل و مورد هر انتقامیست

تو دانی هر مقالی را مقامیست

برای هر پیامی احترامیست