به طینوش گفت ایدر آرام گیر

چو آسوده گردی می و جام گیر

گر او را همی بایدت جام‌گیر

مکن سرسری امشب آرام‌گیر

بر ما بباش و دل آرام گیر

چو پخته نخواهی می خام گیر

سرِ اژدها بسته دام گیر

تو اندیشه او مبر، جام گیر

سپهدار گفتا تو آرام گیر

چو دشمن گرفتی به کف جام گیر

این دو سه روزی که شدی جام گیر

خوش خور و خوش خُسب و خوش آرام گیر

با دو سه کم‌زن مشو آرام گیر

مقبل ایام شو و نام گیر

راز را اندر میان نه وامگیر

بنده را هر لحظه از بالا مگیر

تو نکو دانی که هر چیز از کجاست

گر خطاها رفت آن از ما مگیر

روستایی گر بوم آن توام

[...]

از بیابان هوا احرام گیر

پس طواف کعبه اسلام گیر

اگر پخته‌ای باده خام گیر

برآرای هنگامه و جام گیر

می شوی آواره از عالم عنان ما مگیر

راه بر سیلی که دارد روی دریا مگیر

بخیه منت جراحت را کند ناسورتر

رشته از مریم مخواه و سوزن از عیسی مگیر

رتبه کامل عیاران ازمحک ظاهر شود

[...]

سایه‌ای ساقی به جرم توبه از ما وامگیر

تکیه بر لطف تو دارم جرم ما بر ما مگیر

انتقام توبه محتاج شفاعت کردن است

تا به پای خم نمی‌افتیم دست ما مگیر

از جنون بی‌بهره‌ای بر گرد هامون پر مگرد

[...]

دست اگر داری به غیر از دامن صحرا مگیر

پرنیان خار تا باشد به مسند جا مگیر

گرد خاطرها مگرد و راه بر گلها مگیر

در دل یاریم از این خوشتر سراغ ما مگیر

ناتوانی قوتی دارد که خارا موم اوست

[...]

از بر من جا به دیگر جا مگیر

سایه خویش از سر من وامگیر

مهین گفت: رو- زین جهان کام گیر

کهین گفت: درخانه ام آرام گیر

بدو گفت: ای مرد آرام گیر

شکیبا شو از دادگر کام گیر

از خم هستی می گلفام گیر

نقد خود از کیسهٔ ایام گیر