پراگنده شده در شهر نامش.

ز دایه نامه‌ای شد نزدِ مامش.

نیارامید دیو دژ به رامش

همان می‌بود خوی خویش کامش

به بهروزی بداده بخت کامش

که خود بهروز شیرو بود نامش

نه دل بگرفت رامین را ز رامش

نه ویسه سیر گشت از ناز و کامش

ز داد او همه مردم به کامش

نشسته روز و شب با عیش و رامش

آن بت که بهین لفظ بود دشنامش

از حسن و لطافتست هفت اندامش

آن بد که نمود بنده را بادامش

بنمود بجنگ هفتخوان هم نامش

مست گشتم ز لطف دشنامش

یارب آن می بهست یا جامش

عنبرش خلق و زلف هم خلقش

حسنش نام و روی هم نامش

دل به چین رفت و بازگشت و ندید

[...]

ور بوی حاضر و بری نامش

نیست کردی ز جرم احکامش

چون شد اندر نماز حجّامش

ببرید آن لطیف اندامش

پیش آسیب تیر احکامش

همچو صیداند مانده در دامش

گرچه ماندست سوی ما نامش

نیست مانده شروع و احکامش

رنگ رخسارهٔ زحل کامش

نقش پیشانی قمر نامش

خاص خواند هزار و یک نامش

عام داند هزار و یک دامش

هفت و پنج و چهار از اکرامش

با سه حرفند از اوّل نامش

من چه گویم که خود در احکامش

دولت از چرخ داد پیغامش

که سفیهی چو داد دشنامش

گشت خامش ز گفتن خامش

شهی که نقش نگین جلال شد نامش

همه ملوک زمانه اسیر در دامش

خدایگان جهان، شاه شیردل اتسز

که شیر چرخ بترسد ز شیر اعلامش

جمیل گشت معالی بحسن اقبالش

[...]

نی که از بیم خوی خودکامش

باد را راه نیست بر بامش

جدلی فلسفی است خاقانی

تا به فلسی نگیری احکامش

فلسفه در جدل کند پنهان

وانگهی فقه برنهد نامش

مس بدعت به زر بیالاید

[...]

ابو اسحق ابراهیم کاندر جنب انعامش

به یک ذره نمی‌سنجد سپهر و هفت اجرامش

بدان ژنده که او دارد طراز خلعت است آری

که نفس زندهٔ پخته است زیر ژندهٔ خامش

به طفلی بت شکست از عقل در بتخانهٔ شهوت

[...]