در هجر همی بسازم از شرم خیال

در وصل همی بسوزم از بیم زوال

پروانه شمع را همین باشد حال

در هجر نسوزد و بسوزد بوصال

جلالتی نه تکلف، سعادتی نه گزاف،

حقیقتی نه مجاز، و مقالتی نه محال!

در سرای طرب چون بکوفت دست غمان

ز چرخ و هم فرو شد ستارگان خیال

زمان محو بپوشید خلعتی ز یقین

[...]

زین نادره تر کرا بود هرگز حال

من تشنه و پیش من روان آب زلال‌

زین نادره‌تر کرا بود هرگز حال

من تشنه و پیش من روان آب زلال‌

جلالتی نه تکلّف، سعادتی نه گزاف

حقیقتی نه مجاز و، مقالتی نه محال‌

در سرای طرب چون بکوفت دست غمان

ز چرخ و هم فروشد ستارگان خیال!

مرا شربتی از پس بد سگال

بود خوشتر از عمر هفتاد سال

ای ترک چو گل بخند و چون سرو ببال

کز بهر گل و سرو تو دارم دل و مال

گر سال تو خردست بزرگی به جمال

مقصود ز عشق تو جمال است نه سال

ثنا به نام تو رغبت همی کند همه وقت

جهان به روی تو خرم بود همی همه سال

چو غمگنان به شراب و چو مفلسان به درم

چو دوستان به وصال و چو بوستان به نهال

ای بدر همال قدر خورشید جمال

کیوان دل مشتری رخ زهره مثال

قوس ابرو و عقرب خطی و تیر خصال

پروین دندان، سهیل تن، جوزا فال

چو آسمان ورق عهد مقتفی بنوشت

برآمد آیت مستنجد از صحیفهٔ حال

چو صبح صادق دین را نهفت ظل ابد

برآمد از پس صبح آفتاب عرش ظلال

چه آفتاب که سهمش چو آفتاب از ابر

[...]

چو بر مروای نیک انداختی فال

همه نیک آمدی مروای آن سال

بدین طالع که هست این نقش را فال

مرا چون نقش خود نیکو کند حال

پس از پنجاه چله در چهل سال

مزن پنجه در این حرفِ ورق‌مال

نشاط عمر باشد تا چهل سال

چهل‌ساله فرو ریزد پر و بال

چو عمر آمد به حد چارده سال

بر آمد مرغ دانش را پر و بال

فرود آمد بدان دیر کهن‌سال

بر آن آیین که باشد رسم ابدال

روانه شد چو سیمین‌کوه در حال

در افکنده به کوه آوازِ خلخال

و گر گردم به کوه و دشت صد سال

به جز سایه کسم ناید به دنبال

که می‌داند که این دِیر کهن‌سال‌‌؟

چه مدت دارد و چون بودش احوال

در این اندیشه صابر بود یک سال

نشد واقف کسی بر حسبِ آن حال